Zo, de eerste werkdag na de vakantie zit er weer op. Ondanks het feit dat de leerlingen veel black-outs hebben en vergeten zijn hoe ze ook alweer fatsoenlijk Nederlands moeten spreken, is het heel leuk om weer op school te zijn. Voor de terugtocht op de fiets is het inmiddels mijn gewoonte om op de fiets mee te zingen met de muziek op mijn iPod. Na een paar minuten fietsen sta ik even later voor het stoplicht en het liedje Youtopia van Owl City en Armin van Buuren begint. Het gaat me net iets te ver om hardop te zingen als er mensen voor mijn neus oversteken op het zebrapad, dus ik hou netjes even mijn mond. Na een tijdje springt het stoplicht op groen en ik maak weer snelheid. Het eerste couplet is bijna afgelopen en ik open mijn mond om weer te zingen: “Cause you’re my sweetest dream come true”. Op het moment dat ik “true” zing, kijk ik recht in de ogen van een middelbare vuilnisman met enorme borstelige wenkbrauwen. Hij weet zijn harige materiaal goed te besturen, want binnen één seconde tovert hij zowel een frons als een stralende blik op zijn gezicht. O god, ben ik zojuist zingend vreemdgegaan?