[2003] “Oké, dit is het plan. Jij begint, want jij zit op de hoek. Dan kom je terug, ga je weer zitten en dan na 5 minuten gaat je buurman. Als je al eerder naar de wc moet voordat je aan de beurt bent, dan moet je het maar ophouden. Oké?” We zitten in groep 8 en een paar klasgenootjes hebben zojuist een pleeparade georganiseerd. Omstebeurt vertrekken we naar de wc. De regel in de klas is dat je altijd naar de wc mag gaan, behalve onder de uitleg. Onze klassenopstelling is zo ingericht dat we met z’n allen in een lange rij naast elkaar zitten, met nog wat tafels in het midden. De parade verloopt goed, nummer 3 zit inmiddels op de pot. We zijn muisstil aan het werk, maar onderling houden we elkaar natuurlijk goed in de gaten. Even later komt nummer 3 de klas weer binnen. Na een paar minuten staat nummer 4 op  en de meester kijkt inmiddels ietwat geamuseerd. Toch geeft hij geen kik. Onderling gniffelen we steeds meer, we vinden onszelf toch wel heel cool. Als nummer 4 terugkomt, kijkt de hele klas de leerling aan en gaat dan gauw weer aan het werk. De meester schraapt zijn keel en spreekt direct tot nummer 5: “zo, dus jij moet nu zeker vast heel nodig naar de wc, hè?” Vanaf dat punt realiseerde ik me dat meesters en juffen ook gewoon mensen zijn.