De buurman loopt langs en heeft mij niet gezien. Mocht hij wel gekeken hebben, dan heeft hij vast de woorden “huh”, “wat” en “watje” gedacht.

Mijn vriend en ik kijken weer samen naar de serie Lost, waar heel af en toe een onapetijtelijke scène voorbijschiet. Een nadeel van het al kennen van de serie, is dat ik van tevoren al opzie tegen bepaalde scènes. Een voordeel is dat ik genoeg tijd heb om James van mijn schoot af te porren, naar de gang toe kan lopen en daar hard “lalalalala” kan zingen met een denkbeeldige koptelefoon op mijn oren.

Gelukkig had de buurman zelf muziek in: anders had hij me vast gehoord, gebaseerd op het volume waarop mijn vriend “het is klaaaaar!!” riep.