“Tante Laura, wil jij zo alsjeblieft nog een verhaaltje voorlezen?” Mijn neefje staat naast me en kijkt me vragend aan. “Dat is goed, lieverd. Als jij zo na het douchen keurig met je pyjama in bed zit, kom ik een verhaaltje voorlezen. We spreken dan wel af dat je gaat slapen als het verhaaltje uit is, goed? – Ja, dat is goed.”
Tien minuten later kom ik boven en zit meneer er klaar voor. “Zo, welk boek heb je uitgekozen? – Deze!” En hij wijst naar Waar is Wally. De slimmerd.
Een hartstikke leuk boek natuurlijk, maar ‘nog even gauw voorlezen’ is er op deze manier niet bij. We sluiten een compromis dat we Wally drie keer moeten vinden (oké oké, plus de tovenaar) en dat we dan stoppen. Gelukkig zijn tantes van mijn generatie ook met Wally opgegroeid (“pssst, ik zie ‘m al hoor!”) en kunnen we het boek na zo’n 10 minuten weer dicht doen. “Slaap lekker!”
