In Duinkerke zijn mijn vrienden op bezoek en met z’n zessen slapen we in één ruimte. Het is even wat georganiseer, maar het is een gezellige boel!

’s Avonds ligt mijn kamer vol met luchtbedden en tassen en rond één uur gaan we naar bed. Als we allemaal onder de wol liggen, spreekt een vriend me toe: “Ja, Lau, nu moet jij het licht uitdoen hè!” Even doe ik alsof ik doof ben: ik lig al heerlijk warm en ik heb geen zin om weer uit bed te gaan. Ik reageer protesterend: “als jij nou gewoon even je arm uitstrekt, dan kun je er zo bij!” Hij gaat niet akkoord.

We discussiëren nog even over en weer, totdat ik me overgeef en besluit dat ik deze taak maar moet vervullen. Hilarisch moment. Blijkbaar dacht hij hetzelfde. Op dezelfde seconde dat ik mijn benen in de lucht gooi om mezelf vervolgens omhoog te zwiepen, komt hij net overeind. Ik zak weer achterover en ik gier het uit. Voltreffer. Ik heb zojuist mijn voet in zijn gezicht gesmakt.

De komende tien minuten ben ik niet in staat om het licht uit te doen.