Dat was de verkeerde

Omdat we later deze middag een afspraak hebben, spreken mijn vriend en ik af dat hij me direct vanuit zijn werk op komt halen. Of ik alvast buiten wil gaan staan. Prima, geen probleem! Op de plek waar ik ‘opgepikt’ word, kun je heel goed de auto’s aan zien komen rijden. Na een paar minuten zie ik inderdaad de auto van mijn vriend verschijnen. Niet snel daarna verdwijnt hij weer uit het zicht, omdat hij via een bruggetje verderop het water over moet steken. Ik sta aan de andere kant van het water en weet dat het nu nog ongeveer een minuutje duurt voordat hij bij mij is. Na ongeveer een minuut zie ik een auto verschijnen en ik steek voor de grap mijn tong uit naar mijn vriend. Althans, ik dacht dat ik dat naar mijn vriend deed. Op zich heeft hij een zilveren auto en lijkt deze spierwitte auto daar absoluut niet op. Ik had kennelijk niet gezien dat er vlak voor hem nog een auto reed die hetzelfde rondje ging maken. Omdat ik er geen andere beweging meer van kan maken zonder er compleet gehandicapt uit te zien, kan ik helaas niets anders doen dan het in ontvangst nemen van de -terecht- opgetrokken wenkbrauw van de vrouw.

(Ingezonden #9) Doe mij er nog maar eentje!

Het is vrijdagavond en ik ben samen met drie vrienden in een cafeetje in Amsterdam. We zijn niet de enigen met dit idee; alle kroegen zitten stampvol. We besluiten om het voorbeeld van anderen te volgen en blijven buiten om onze drankjes op te drinken. Na een aantal minuten is het tijd voor een nieuw biertje. Twee van ons gaan naar binnen om een refill te halen, zelf blijf ik buiten. Niet veel later komen ze weer terug met de biertjes. Ik steek mijn hand uit en doe een poging om het biertje aan te nemen. Zodra mijn hand op een paar centimeter afstand van ‘mijn’ biertje is, zie ik dat mijn vrienden er ineens toch wel anders uitzien dan een paar minuten geleden. “Ho, verkeerde!” De mannen lijken het niet zo door te hebben en ik draai me heel nonchalant om. Binnenkort misschien maar even langs de opticien :).

Bekijk bericht

In de wachtruimte

“Hee Loekie!!” Loekie kijkt mij aan. Ik kijk haar aan. De dame op leeftijd trekt haar wenkbrauwen naar me op en ik hou mijn hoofd schuin. “Goedemorgen!” zeg ik vriendelijk. Ongeduldig gezucht achter me. “Hier Loek!!” Ze kijkt op en herkent haar vriendin. “Oooo, ik denk hoe kent dit meissie mij nou!” Haha, die Loekie.