Well, that was awkward

“Frédérique magnetron” belde me zojuist dat haar man beneden stond te wachten. Ik voel me stiekem best trots dat ook deze marktplaatsdeal weer goed gelukt is. Mijn magnetron til ik dan ook vrolijk neuriënd naar beneden. Dit gaat goe…

Oké wacht, er staan 3 auto’s voor mijn deur. Waar is hij? Ik maak oogcontact met de mensen in de linker auto. Vragende blik in mijn ogen. Vragende blik in hun ogen. Tja, ik sta daar toch op sloffen met een magnetron in mijn hand, ik kan het me ergens wel voorstellen. Auto 2 sla ik over met mijn oogcontact, ik sta immers zo dichtbij dat ik het raam kan inslaan met de magnetron. Bij auto 3 word ik ook niet echt hartelijk ontvangen, dus daar sta ik dan. Hè verdorie, met “Jessica bed” en “Monsieur B koelkast” verliep het allemaal net zo soepel!

Tot grote vreugde van mijn niet zo indrukwekkende spierballen, komt daar dan gelukkig toch meneer magnetron aangelopen. Ik loop met hem mee naar zijn auto en hij overhandigt me het geld. Het briefje van tien laat ik nog even nonchalant in de lucht wapperen, zodat de autobestuurders mij niet zullen herinneren als “Idiote sur pantoufles” maar als “femme d’affaires”.

Dirty Dunkirk

Dat bij verhuizen dirty klusjes horen, dat wist ik van tevoren. Schoonmaken achter de koelkast, mijn kleine oventje schrobben: check, prima. Dit zijn klusjes waar ik me op heb voorbereid.

Het zijn dus vieze klusjes welke in feite dus mijn eigen schuld zijn: ik had het immers ook eerder kunnen bijhouden. Soms kun je je echter niet voorbereiden op smerige taken. Zo heb ik vanmorgen vlug boodschappen gedaan en ben ik daarna doorgereden naar de assistenten. De boodschappen heb ik op de grond gelegd en daarna ben ik uitgestapt. ‘Denk om de eieren’: het is een zinnetje die zich heus wel in mijn hoofd heeft afgespeeld, alleen heb ik er niet zo bewust naar gehandeld. ’s Middags pak ik mijn boodschappentas uit de auto en loop ik richting mijn voordeur. Te laat realiseer ik me dat mijn inmiddels niet meer zo witte tas een druiper heeft en dat er inmiddels een mooi eispoor achter me aanslingert. Ah well, eigen schuld. Kan ik dat witte wasmiddel ook weer even mooi gebruiken!

Bekijk bericht

Fantoomtafel

Vanmorgen hebben we mijn spullen verhuisd. De hele week ben ik al bezig geweest met inpakken en vandaag is het dan zover. Doos na doos, maar ook meubel na meubel verdwijnt uit mijn kamer, de bus in. Klaar voor de tocht naar Nederland. De Franse marktplaatskopers komen binnen, drukken me het geld in mijn hand en gaan er weer vandoor met hun nieuwe meubelstuk.

Deze blog typ ik op de grond, zittend op een lek luchtbed. Ik slaap op een versgekocht luchtbed en verder heb ik nog een krukje en een klein tafeltje. That’s it. Het voelt avontuurlijk en ik vind het eigenlijk wel prima. Het enige jammere is dat ik steeds mijn kopje thee, mijn boek of mijn pen even op tafel wil leggen. Tja, dat gaat niet meer!

Oja, zo gaat dat: kamperen.                                                                                                                                                               Oja, zo voelt dat: houten billen.

Expeditie Duinkerke

Bed? Vendu. Koelkast? Vendu. Magnetron? Vendu. De gelukkige nieuwe eigenaren komen de spullen deze week halen, wat inhoudt dat ik een weekje mag kamperen in mijn eigen huis. Het is een goede manier om afscheid te nemen: dan is de klap in één keer niet zo hard. Het liggen op een luchtbed des te harder, waardoor ik ongetwijfeld mijn zachte Nederlandse bed meer dan ooit ga waarderen. Toch ga ik de Franse stad zeker missen, want wat heb ik er bijzondere dingen meegemaakt! De stroopwafels voor het afscheid zijn gekocht, de verhuisdozen staan klaar… karren naar Nederland dan maar!

Partir, c’est mourir un peu… 

Encore deux semaines!

Dat verhuizen wordt menens… ik heb zojuist mijn kerstdecoratie opgeruimd!