Neverdullmoments

Rol-lol

Altijd als ik snoepworteltjes zie (mijn schoonzus had deze mee in de auto op weg naar Soestdijk) moet ik aan het verhaal denken dat een oud studiegenootje mij eens vertelde.

Zo zat ze in de trein met een zakje ronde, kleine worteltjes. Vrolijk knabbelt ze aan deze gezonde snack, ondertussen naar buiten kijkend. Algauw wil ze de volgende wortel pakken, maar op dat moment scheurt de zak plotseling verder door. Een paar wortels vallen op de grond en rollen als reuzeconfetti alle kanten op. De meeste worteltjes weet ze met haar voet nog wel bij zich te houden, maar een paar oranje knakkers rollen naar de banken achter haar, waar ook een gezelschap zit. De man met het Surinaamse accent die aan het woord is, valt verbaasd even stil en zegt dan heel catchy met een ‘dikke w’:

“Éé, wa’s da voor wortel?!”

Blogogen

Elke dag kijk ik goed om mij heen: gebeurt er iets grappigs? Is er iets geks aan de hand? Kan ik hier misschien een blogpost van maken?

Het leuke aan mijn blog is dat ik vreemde situaties niet meer ongemakkelijk vind: ik heb er juist lol in. Als er nu iets geks gebeurt, denk ik niet meer van: “ojee, en nu?”, maar vormen de woorden zich meteen in mijn hoofd voor de volgende blogpost.

Ik schrijf dit nu op een dubbelgevouwen A4’tje in de trein. Mijn boek en iPod heb ik bewust niet meegenomen, zodat ik de wereld om mij heen goed kan waarnemen. Je weet maar nooit wat er gebeurt!

Helaas zit ik nu in een lege treincoupé.

…

Gelukkig stapt er bij de volgende halte een jongen met een skateboard in. Met een sprinkhaan als huisdier. De conducteur deed een gek hupsje toe hij het groene insect zag zitten op de rugzak van de jongen.

En ik maar schrijven op dat A4’tje!

Imago issues

Na een gezellige middag en avond in Leiden met vrienden te hebben doorgebracht, stappen mijn vriend en ik weer in de trein richting huis. We reizen heel chique in de eerste klas, mede mogelijk gemaakt door mijn lieve schoonfamilie met interessante actiekaartjes. Het is gewoon aandoenlijk hoe erg we genieten van deze luxe rode stoelen.

Naast het comfort en de ruimte, is de rust die er heerst natuurlijk een bijkomend voordeel. We hebben nu de coupé voor onszelf en dat is best lekker na zo’n avondje in een druk bierencafé te hebben gezeten. (Ik ben me ervan bewust dat mijn Ouwe-Lullenreputatie een beetje begint te ontstaan bij het schrijven van deze laatste zin).

Bekijk bericht

Plaatsvervangende zweethandjes

Op station Zaandam stap ik op de trein. Ik ben onderweg naar Amersfoort, waar ik met twee vriendinnen heb afgesproken. Ondanks dat (of misschien juist wel omdat) het zondag is, is het een ontzettende drukte. Ik kies voor de stiltecoupé op de bovenste verdieping van de trein, waar het ook flink bevolkt is. Een man haalt zijn aktetas van de stoel naast hem en dankbaar ga ik zitten. Ik heb uitzicht op het halletje, waar mensen nog steeds instappen en hun coupé kiezen.

Aan de andere kant van het gangpad zit een vrouw die een wat nerveuze indruk maakt. Ze kijkt onrustig om zich heen en staat af en toe ook op van haar plek. Ze loopt dan naar het gangpad, draait zich om en werpt een vluchtige blik op het halletje. Vervolgens gaat ze weer zitten. Een vreemd schouwspel. Op station Zaandam herhaalt ze dit drie keer, totdat de trein begint te rijden. Onderzoekend kijk ik haar aan. Is ze bang dat ze wordt gevolgd? Wacht ze op iemand? Heeft ze misschien een blind date? Mijn fantasie slaat een beetje op hol, totdat ik weer in de realiteit “ssssst, meneer, kunt u misschien ergens anders gaan bellen?” terugval. Een blind date in de stiltecoupé: lijkt me toch niet.

Bekijk bericht

Quelle coïncidence!

(2014) Ik zit in het derde jaar van mijn opleiding Frans en inmiddels kan ik de taal al op een leuk niveau spreken. Binnenkort heb ik een mondeling waar ik met twee docenten over de door mij gelezen boeken zal praten. Deze laatste weken ben ik dan ook druk met het lezen van alle verschillende verhalen.

In de trein naar huis pak ik dan ook weer mijn Franse boek erbij. Het speelt zich af in de achttiende eeuw en inmiddels zit ik lekker in het verhaal. Ik merk het dan ook niet zo als er bij station Zaandam iemand naast me komt zitten.

Tot het ineens hoopvol en enthousiast naast me klinkt: “Tu es française?!” Verrast kijk ik haar aan. Hoe toevallig is het dat er een Franstalig meisje naast me gaat zitten en dat ik dan uitgerekend een Frans boek aan het lezen ben! Ik leg haar uit dat ik Nederlandse ben, maar dat ik Frans studeer. We kletsen over en weer en het blijkt dat we heel erg bij elkaar in de buurt wonen. We wisselen nummers uit: het begin van een leuke vriendschap!