Avondje theater (clichés #9)

Samen met mijn vriend ben ik bij een cabaretvoorstelling van Paulien Cornelisse. Aanrader! Voorafgaand aan de voorstelling, maar ook tijdens en na afloop, schieten er een aantal (herkenbare?) gedachten en vragen door mijn hoofd. Ik zet ze op een rijtje!

 

Voorafgaand aan de show

– Oh, dit was niet de meest efficiënte route naar onze plekken haha.

– Shit, volgens mij moet ik nieuwe lenzen halen.

– Kunnen we vanaf deze plek het podium op geroepen worden?

– Hopelijk blijven de plekken voor ons leeg!

– Er zal maar iemand met een hanenkam voor je gaan zitten, haha. Zou je dat van tevoren bij je reservering aan moeten geven, zodat je een plekje achterin krijgt?

– Oh gelukkig, het is een kleine mevrouw die voor ons zit :-).

– Hoezo staat er een groentekas op het podium?

Bekijk bericht

Gespot in de zaal

Samen met mijn schoonfamilie ben ik in Katwijk: we genieten van de voorstelling Soldaat van Oranje. Wij zijn denk ik één van de weinige Nederlanders die er nog niet geweest zijn. Wat is het bijzonder zo met het draaiende decor!

We zitten vrij vooraan en beleven het verhaal dus mooi van dichtbij. Het is indrukwekkend!

Na anderhalf uur is het pauze en we lopen naar het atrium, waar we een drankje bestellen en de voorstelling bespreken.

Even later gaat de bel weer en we lopen terug naar onze plekken. Op een gegeven moment horen we een vrolijke mannenstem die zich tot mijn schoonzus richt: “jij zit voor mij, op rij 5. Ik herken je nek.”

HAHA.

In het theater

Op vrijdagavond ben ik naar het theater gegaan. Het was een kleinschalig Frans theater waar vooral wat ouder publiek op afkwam. De eerste voorstelling was erg mooi: een soort poppenspel, waarbij de artiest een pop van een oude man om zijn buik had hangen. Het toneelstuk kende geen dialoog. Wel kwam er op goed getimede momenten een constant gegiechel uit de luidsprekers, wat de humor in het stuk versterkte. De tweede voorstelling was anders, maar ook erg leuk. Een Waalse cabaretier kletste er op los en nam het publiek aan zijn handje mee. Plotseling hoorde ik vlak bij mijn oor weer dat speakergegiechel. Die speaker bleek een blond kapsel, een bril en een mond te hebben die zich na elk grapje keihard opende om een constante bulderlach te produceren.