Neverdullmoments

Terugblik: Neverdullmoments anekdotes van vorig jaar mei!

Lees jij nog wel eens oude blogposts terug? Waarschijnlijk niet! Elke maand publiceren wij in een terugblik-blog the best of last year. Deze maand: mei 2018!

 

4 mei 2018

Rete Fanatiek

Laura en ik spelen een potje 60 seconds, waarbij het doel van het spel is om zo veel mogelijk vragen goed te beantwoorden binnen één minuut. Heb je een vraag goed, dan mag je een stapje naar voren op het bord. Heb je een vraag fout, dan moet je naar achteren. Heb je werkelijk geen idee, dan mag je blijven staan.

Bij het beantwoorden van de vragen ben je lichtelijk afhankelijk van de voorlezer. Geregeld schreeuwen we dan ook over en weer: “praat eens duidelijker! Ar-ti-cu-le-ren! Niet zo snel! Sneller!”

Ik ga goed, ik sta 8 vakjes voor op Laura en ik ben weer aan de beurt. “Hoeveel is twee maal twee maal vier?” vraagt Laura. “Zestien!” Ik ga een vakje naar voren. “Hoofdstad van Groningen?” Weer mag ik een vakje naar voren. “Wat is het beroep van Toetanchamon?” In de flow die ik nu te pakken heb, wil ik mijn antwoorden zo snel mogelijk roepen, zodat ik zo veel mogelijk vakjes naar voren mag. “MUMMIE!” Krijs ik dan ook om snel weer door te kunnen naar de volgende vraag. Helaas was Laura na mijn toch niet zo correcte antwoord niet in staat om meer vragen voor te lezen ;-).

 

8 mei 2018

Drankjes halen

Het is 5 mei en samen met een groep vrienden ben ik vandaag op Bevrijdingspop in Haarlem. Het weer is fantastisch en de sfeer is goed!

Op een gegeven moment ga ik samen met een vriendin wat drankjes halen. We staan in de rij voor de bar en ik vraag haar wat zij wil drinken. Ondertussen kijk ik zelf naar het bord. Bier, cola, ice tea, spa rood, wijn, poncho… Bij dit laatste woord blijven mijn ogen even rusten. Huh, poncho? Is dit een nieuw mixdrankje waar ik nog nooit van heb gehoord? Vervolgens valt het kwartje.

Lachend vertel ik mijn hersenspinsels aan mijn vriendin en samen fantaseren we over de situatie waarin iemand tegen de barvrouw “doe maar iets” zou zeggen en dan vervolgens een poncho krijgt.

Uiteindelijk zijn we toch maar voor bier gegaan ;).

 

23 mei 2018

Levensgevaarlijk, die kliko

Twee dagen geleden zat ik bij Laura in de tuin. “Ik ga even de kliko bij de weg zetten!” Laura loopt naar hun overvolle kliko toe en begint het zware ding weg te slepen. Ik krijg direct een binnenpretje wanneer ik terugdenk aan vroeger…

(15 jaar geleden)

“Dooor, kun jij de bruine bak even halen?” Het is weer zo ver, het konijnenhok moet worden verschoond. De bruine bak staat bij mijn ouders in de voortuin en moet even omgereden worden, een ritje van zo’n 50 meter. Laura en ik zijn om de beurt de ‘pineut’ om de bak te halen en deze keer ben ik aan de beurt. De bak wordt om de week geleegd en hij zit alweer aardig vol. Ik sleep de bak mee, ga de eerste hoek om en loop wat harder. Bij de tweede bocht gaat het mis. Ik struikel over een steen, val bijna voorover en laat de kliko voorover vallen. UHL. De restjes fruit, bladeren en aardappelschillen rollen over de weg. HAHA. Snel haal ik Laura erbij en proberen we de schade te beperken. Wat een geluk dat de konijnendrollen er nog niet in zaten ;-).

 

Never dull tweets van mei 2018

Even later willen we oversteken bij een stoplicht dat op dat moment op rood springt. Keurig wachten we tot we mogen lopen. Een beveiliger bekijkt ons geamuseerd van achter het hek dat de weg blokkeert. Er kan geen kip aankomen. #Koningsdag  #braveburgers

Een vriendin wil graag een vlaggetje op haar wang. Een Nederlands vlaggetje. “Wel goed om hè!!” Roept ze nog. Wij schieten onmiddellijk in de lach en de vrouw kijkt verschrikt naar haar kunstwerk. “O jee, daar heb ik bij niemand op gelet!” #fail #blauwwitrood

Aan het eind van de dag struinen we nog even door de achtergelaten stapels spulletjes. Een vriendin ziet een schat: “kijk, wat een leuk krukje! Die neem ik mee.” Ze neemt hem onder haar arm en direct valt een poot eruit. Hahaha. #lovethetiming #Koningsdag

Deze week zijn mijn e-reader én mijn laptop overleden. Ik heb mijn telefoon streng aangekeken. #waaghetniethe

Vriend doet vandaag een escaperoom. Zou toch wat zijn als hij niet ontsnapte. #bevrijdingsdag

Mijn katten liggen als twee überschattige cinnamon rolls tegen elkaar aan te tukken. Helaas wel half op mijn been dat ontzettend slaapt en erg graag even wil wiebelen. #dilemma #allesvoordekids #auwie

Ehmm, hoe lang ligt die tampon al in de vensterbank? #speelgoedvoordekat #wetendeburenniet #lichtelijkgenant

Serieuze stadswandeling gemaakt op mijn nieuwe beige Crocs met buttons. #thankgodIwasdreaming

Jaja baby, die timing heb je weer goed voor elkaar. Eerst drinken bij mama en dan in mijn armen lekker van die knetterscheten laten. #verjaardag #houjijhemmaarlekkervast #ondereenhoedje #hebjulliedoor

Terugblik: Neverdullmoments anekdotes van vorig jaar februari!

Lees jij nog wel eens oude blogposts terug? Waarschijnlijk niet! Elke maand publiceren wij in een terugblik-blog the best of last year. Deze maand: januari 2018!

 

Never dull tweets in februari 2018

Altijd als ik een eierdoos fijnstamp zodat het bij het oud papier kan, ben ik als de dood dat er nog eentje inzit. (Dorinde)

Schattiggggg. Die scène dat de dikke dame zingt/krijst om het wijnglas te breken, weetjewel. Iedereen beschermt daar z’n eigen oren, behalve Marcel Lubbermans. Hij beschermt de oren van zijn pad. Cuuuute. #harrypotter (Laura)

Een aanbod voor nieuwe (dure) producten afslaan bij de schoonheidsspecialiste terwijl je wenkbrauwen worden geëpileerd. #gevaarlijk #hopelijkschietzenietuit ‘#perongeluk’ (Dorinde)

Roze auto, okee. Harig, roze stuur, mmmmmm. Wimpers op de koplampen, uhhhhhhhl. EEN MAN ACHTER HET STUUR?! #mijnmondvielopen #hahaha #autovanznvrouw #noshame (Laura)

Vriend kijkt olympische spelen in de bieb. We zitten in een stilteruimte. #hopelijkgebeurternietsspannends (Dorinde)

“Jullie moeten een verslag van een A4-tje over jullie stagedag maken en dit volgende week inleveren.” De week erna krijg ik allemaal verslagen in lettertype 16. #Slimmeriken #Ikmoetookallesdichttimmeren #onderwijs (Laura)

 

5 februari 2018

Welkom in Friesland

Het is zondagmiddag en we zijn op weg naar Drenthe. De opa van mijn vriend is 85 jaar geworden en viert zijn verjaardag in een restaurantje in zijn woonplaats.

“Welkom in Friesland!” lezen we op een bordje aan de snelweg. Vind ik altijd zo attent, die bordjes. Net op het moment dat we langs het stadion van Heerenveen rijden, schrikken we allebei van iets onverwachts. Een enorme, maar dan ook echt een enorme flark vogelpoep is zojuist op de voorruit belandt. Allemaal leuk en aardig dat we zo welkom geheten worden, maar dit draagt absoluut niet bij aan die boodschap, haha.

 

6 februari 2018

Gênant minuutje

O mijn god, waarom gebeurt dit overdag? Waarom heb ik dit klusje niet uitgesteld tot vanavond? Wat zullen de buren wel niet denken… Sta ik hier. Met de kliko. Op het grasveldje. De wielen heen en weer te rollen in het gras. Mensen passeren met honden en ik ben mijn kliko aan het uitlaten. Met een rood hoofd kijk ik ze lachend aan, wanhopig naar de wielen wijzend. Ze kijken me vreemd aan en ik kan ze geen ongelijk geven.

Aldus mijn “wat als?”-fantasie. Zo had deze scène echt kunnen gaan. Opluchting toen ik nét met de kliko de hondendrol op de stoep kon ontwijken.

 

14 februari 2018

Totaal in de war

Het is 22.15 en ik lig al in bed. Lekker op tijd! Waar ik vroeger nooit voor twaalven in bed lag, lijkt het nu wel met de dag vroeger te worden. Mijn vriend is nog zijn tanden aan het poetsen maar gaat niet veel later ook naar bed. “Truste!” Ik geef hem een zoen, draai me om en val vrijwel direct in slaap.

De wekker gaat. Wow, nu al? Verward draai ik me om en zie ik dat mijn vriend ook al wakker is. “Goedemorgen, moet jij er ook niet uit?” Meestal gaat de wekker van mijn vriend veel eerder dan die van mij. Hij kijkt me aan, maar blijft liggen. Net wanneer ik aanstalten wil maken om op te staan, begint mijn vriend heel hard te lachen. “Dor, het is 22.45. Je hebt tien minuten geslapen.” Huh?! “Ja, mijn telefoon doet raar dus ik heb de wekker van de iPad gezet. Ik had alleen niet door dat hij ook direct af zou gaan. Vals alarm dus!” Letterlijk.

 

15 februari 2018

De invalles

“Bonjour tout le monde, on va commencer!” Het is tijd  voor een invaluur bij een brugklas die ik één keer eerder heb gezien. De leerlingen zijn enthousiast en doen leuk mee. Wel hebben ze een beetje moeite met het concept ‘vinger opsteken’. Ik leg het ze nog maar eens uit (#teacherlife).

Een jongen vooraan blijft herhaaldelijk door mij heen praten, dus op een gegeven moment wijs ik naar hem alsof ik een afstandsbediening in mijn hand heb. “Zo, jou zet ik even uit, goed?” Direct houdt hij zijn mond, top.

Na mijn uitleg zet ik ze aan het werk en ze gaan er keurig mee aan de gang. De jongen vooraan staart een beetje leeg voor zich uit, dus ik spreek hem er op aan. “Ga je ook aan de gang?” Zijn buurman merkt droog op: “u moet hem nog even aanzetten, mevrouw.”

Nadat ik de leerlingen even heb laten werken, loop ik een rondje door de klas. “Mevrouw, ik heb een beetje een gekke vraag.” Verwachtingsvol kijk ik naar de leerling: “zeg het eens.” Ze kijkt me aarzelend, maar lachend aan. “Zou ik mijn stoel even op z’n kop mogen houden? Ik heb mijn ring per ongeluk in de stoel laten vallen. Verbaasd kijk ik haar aan. “Ín de stoel?” Ze wijst naar haar rugleuning. “Ja, kijkt u maar. Hier zitten twee gaten, daar is mijn ring net ingevallen.”

Never dull moments while teaching.

 

24 februari 2018

De laatste les voor de vakantie

Het is donderdag, mijn laatste werkdag voor de voorjaarsvakantie. Ik vind het altijd leuk om de laatste les iets leuks te doen, zoals een spelletje of een leuke competitie.

Deze keer heb ik een gehusselde brief gemaakt, die de leerlingen zelf op volgorde moeten leggen. Tijdens de uitleg vertel ik dat de leerlingen de zinnen eerst uit moeten knippen, ze vervolgens op volgorde moeten leggen en daarna nog in elke zin een fout moeten verbeteren.

Ik deel het materiaal uit en de leerlingen gaan in groepjes aan de slag. Af en toe komen ze naar me toe met een vraag als: “staat er echt in elke zin een fout?” of: “waar moet de datum?” De vraag: “heeft u lijm?” komt ook een paar keer voorbij.

Na een paar minuten hoor ik ineens KEIHARD gelach in de hoek achterin.

Een beetje lachen vind ik niet erg, maar deze herrie vind ik wel storend. Terwijl ik naar het groepje toe loop, bedenk ik dat dat het vast een situatie met een telefoon is. Daar aangekomen, schrik ik echter van wat ik zie. Het meisje zit helemaal niet op haar telefoon, maar ze houdt een flinke pluk haar in haar handen. “Eh mevrouw… ik heb per ongeluk mijn haar afgeknipt.”

Blijkbaar is een lange pluk haar tijdens het knippen onder het blaadje terecht gekomen, waardoor ze het per ongeluk heeft afgeknipt. De jongen die naast haar in een lachstuip ligt, herpakt zich snel en zegt heel schattig: “je ziet het eigenlijk alleen als je het weet.” Het meisje verdwijnt naar de wc en komt even later gelukkig weer lachend het lokaal binnen. “Ik heb nu wel een leuk verhaal ;).”

Dit was 2018!

Januari is altijd een maand van een nieuw begin, goede voornemens en lege bladzijdes die zich weer mogen vullen. Normaalgesproken ben ik hier altijd veel meer mee bezig, maar dit jaar voelt het eigenlijk nog wel als december plus. Scheelt dat ik nog vakantie heb :-).

Omdat ik niet zo heel veel ‘goede voornemens’ heb (behalve meer fietsen, mijn werk vooral buitenshuis doen, veel citytrips maken, bruiloft plannen, niet stressen, meer offline hobbyen…), vind ik het voor nu wel leuk om terug te kijken op de hoogtepunten van 2018! En dan vooral om dit als naslagwerk te hebben, mochten mijn kleinkinderen ooit vragen in welk jaar opa oma ook alweer ten huwelijk had gevraagd 😉

2018, (naast gezondheid, geluk, veel gezelligheid met vrienden en familie en veel sushi) het jaar van:

  • Citytrip naar New York, wauw!
  • Voor het eerst een escape room doen met een vriendinnenweekend weg. En gered!
  • Rondreis in IJsland, sneeuwscooteren op de gletsjer, woooow!
  • Ten huwelijk gevraagd worden, zo bijzonder!
  • Voor het eerst mijn haar verven
  • Een geslaagde organisatie van een uitwisseling met een Franse school
  • Verhuizing van Dorinde naar hetzelfde dorp, jeeej
  • Vele weekendjes weg
  • Mijn helix (oor)piercing!
  • Naar een jazzconcert in Antwerpen met Daan, zo leuk!
  • En de meest indrukwekkende: derde worden met fluitketel curlen 😉

Terugblik: Neverdullmoments anekdotes van vorig jaar januari!

Gelukkig nieuw jaar!!

Lees jij nog wel eens oude blogposts terug? Waarschijnlijk niet! Elke maand publiceren wij in een terugblik-blog the best of last year. Deze maand: januari 2018!

 

6 januari 2018

Kleurenplint

“Ik hoef geen bonnetje hoor.” Mijn vriend kijkt vriendelijk naar de caissière bij de Praxis (kind aan huis sinds onze verhuizing) en ze wenst ons een prettig weekend.

(Het uur voor de Praxis): “nee hè, ik kom een plint te kort voor deze hoek.” Samen met een vriend van hem heeft mijn vriend de stoffige, kale zolderkamer omgetoverd tot frisse werkkamer. De muren zijn behangen en geschilderd, de schrootjes zijn witgemaakt en er ligt nieuw laminaat in. De plint maakt het helemaal af, alleen nog even een nieuwe halen.

(Het uur na de Praxis): “ik hoef geen bonnetje hoor,” imiteer ik mijn vriend lachend. Mijn vriend heeft de verkeerde plint meegenomen en houdt hem nu bedenkelijk naast de oorspronkelijke kleur. “Nou ja, het staat best geinig bij elkaar. Niemand die het doorheeft! – Precies, leggen maar die hap. Niemand die er ooit achter zal komen. Ik schrijf er trouwens wel een blog over, goed? ;)”

 

Never dull tweets in januari

(31 dec) vriend: “gaan we boodschappen doen?” Ik kijk naar buiten. “Nee, het regent nog niet!” #vuurwerkangst #niemandopstraatbijregen (Dorinde)

Yeah, toch nog fruit op vandaag! #bonbon #bananensmaak (Laura)

“Ben je ziek?” Vroeg mijn fiets net. Uitgelegd van oud en nieuw en goede voornemens enzo. Begon hij vervolgens keihard te grinniken. “Maak je spaak maar nat!” Zei ik toen.

Tijdens het opvouwen van de was begint het ineens keihard te hagelen. Dan denk ik verschrikt: shit, James is buiten! Hij is nog nooit natgeregend, laat staan hagel! Ik sprint naar beneden om de deur open te doen. Darcy springt langs me heen naar buiten, vol de hagel in. #loser

“Even een nieuwe wekker instellen.” Stuiptrekkend luisteren we vervolgens naar de ex-wekkergeluiden die weer voorbijkomen. #Trauma

De dagen van de maand invullen op een leeg overzicht en dan rustig doorgaan tot 35 januari. #dagdromen

‪Leen je heel lief je fiets uit aan je zus, rijdt ze vervolgens met volle overtuiging door de paardenpoep heen. #bedankthe

Wanneer je in de keuken met een schuin oog op je telefoon kijkt en je de pot pesto per ongeluk aan je mond zet in plaats van je glas wijn. #uhlll

 

26 januari 2018

Spullencontrole

“Mevrouw, heeft u een pen voor me?” Okee, kalm blijven. Iedereen kan een keer zijn etui vergeten. Dat het bij deze leerling al drie keer is gebeurd in twee weken tijd, laten we even buiten beschouwing. “Heb je helemaal geen pen bij je? Hoe doe je dat bij de andere vakken dan?” De leerling haalt haar schouders op. “Ik leen gewoon van iedereen wat.” Nadat ik haar een pen uitleen, neem ik een beslissing.

“Goed, ik wil dat iedereen even zijn spullen neerlegt en deze kant op kijkt. Luister goed. Om goed aan het werk te kunnen is het belangrijk dat je je spullen bij je hebt. Zonder rekenmachine, pen of geodriehoek maak je het jezelf wel erg moeilijk om de opdrachten te maken. Volgende les ga ik daarom een spullencontrole doen!”

(Twee dagen later)

“Goedemorgen, leg je spullen maar op tafel! Ik kom zo een rondje doen. Ligt er niets op je tafel, dan ga ik ervan uit dat je het niet bij je hebt.” Tevreden kijk ik naar de leerlingen die kennelijk na een simpel dreigementje als spullencontrole toch echt hun spullen wél mee kunnen nemen. Slechts drie leerlingen een kruisje, lang niet slecht! Dat ga ik vaker doen.

Die avond heb ik een tentamen, waardoor ik na mijn werk direct door moet racen naar Utrecht. Tien minuten voordat de toets begint, ga ik het lokaal binnen waar ik moet zijn. Ik leg mijn spullen op tafel en loop naar voren om mijn jas en tas voorin te leggen. In mijn hoofd neem ik de tentamenstof nog snel even door. “Beste mensen, we gaan zo beginnen. Heeft iedereen alles wat hij nodig heeft?” Ik controleer mijn tafel en kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Pen vergeten. Laat mijn leerlingen het niet horen, hihi.

 

31 januari 2018

In je eentje op stap

Ik ben op weg naar de Praxis. Vorige week heb ik twee verschillende gootsteenstoppers (zo’n zwart ding voor in het putje) gekocht omdat ik niet zeker wist welk formaat ik nodig had. (Tip van de dag: meet de diameter van het putje niet met een geodriehoek, je ziet dan echt het verschil niet tussen 46 mm en 48,5 mm). Bovendien wilde ik even kijken of ik er nóg eentje kon kopen, het putje in de badkamer heeft kennelijk weer een ander formaat. “Bent u ook van plan om iets moois te kopen van uw eerste salaris van het nieuwe jaar?” tettert mijn radio. Nah..

Terugblik: Neverdullmoments anekdotes van vorig jaar december!

Lees jij nog wel eens oude blogposts terug? Waarschijnlijk niet! Elke maand publiceren wij in een terugblik-blog the best of last year. Deze maand: november 2017!

3, 10, 17, 24, 31 december 2017

Never dull tweets

Vriend checkt de bandenspanning in de stromende regen. Ik zit in de auto om de dopjes vast te houden. #goedetaakverdeling

Ik ben net thuis van een rondje Action. Ik pak de spulletjes uit mijn tas en bekijk de buit. Dan valt mijn oog op een vreemd pakje. Anti-condensdoekjes. Waarom heb ik in godesnaam anti-condensdoekjes gekocht? #random #perongeluk #hahaha

Bij de Italiaan. Schoonmoeder: kijk, dit zijn mooie Italiaanse borden! Nadat we het bord omdraaien moeten we heel hard lachen. #ikea #logo

Score dit weekend: nieuw logeerbed (1), met ducktape geïmproviseerde gordijnen (2), per ongeluk geharste armharen (17)

Zo’n zin in dat laatste pistachenootje, dat mijn nagel spontaan doormidden scheurt. #au #butworthit

Oei, ik heb dat net echt tegen de ouders van mijn brugklasleerlingen gezegd. “De leerlingen komen nog één keer het podium op om het applaus in beslag te nemen.” ONTVANGST heet zoiets. #oeps #arro

“Wat was dat?!” We reden zojuist over iets hards heen. Vriend heel droogjes: “Dat was een biet.” #polder #vastvaneentractorafgevallen

Wanneer je in een openbare winkel je lach bijna niet kunt inhouden vanwege een bepaald schouwspel. Snel weglopen en vervolgens opvallend geïnteresseerd boormachines met elkaar vergelijken. #hiergaikeenblogoverschrijven #Praxis #nietlachennietlachen (zie hier deze blog)

Een vriendin heeft een glaasje port besteld en neemt een slokje. “Zo, dit is wel lustopwekkend zeg!” Ik kijk haar lachend aan. “Ehh nee, dat bedoel ik niet! Ik bedoel trekmakend. Nee wacht, hoe zeg je dat, als je ergens honger van krijgt!?”

 

6 december 2017

Dit was wel heel zelfstandig!

Samen met mijn vriend ben ik bij de Ikea. We hebben niet veel nodig en hebben dan ook maar een paar producten in ons wagentje liggen. Top, kunnen we mooi naar de zelfscankassa’s! Er zijn twee wachtenden voor ons. Waar het ene stel ontzettend aan het treuzelen is – per minuut wordt er ongeveer één product gescand – maakt het andere koppel flink tempo. De man scant de producten, de vrouw legt ze in de winkelwagen. Prima samenwerking! De man betaalt, haalt de bon uit het automaat en loopt vervolgens naar het poortje. Bij de Ikea hebben ze als systeem dat je pas door het poortje kan als je je bon scant. Het is dan wel handig als je dan ook daadwerkelijk door het poortje gaat. Terwijl de man inmiddels al aan de andere kant van het poortje staat, probeert de vrouw de winkelwagen erheen te rijden. Het lukt niet zo goed, er staat namelijk een Ikea-medewerker midden in het gangpad. “Lekker handig Ruud, ik kon er helemaal niet door!” roept de vrouw wat gefrustreerd naar haar man. De Ikea-medewerker heeft het in de gaten en maakt er een showtje van. “Nee Ruud, volgende keer even op je vrouw wachten.” Hij knipoogt naar de vrouw en maakt het poortje voor haar open. De gewone kassa’s waren inderdaad sneller geweest, haha.

 

8 december 2017

Pannenkoekendate

Het is donderdagmiddag en we hebben afgesproken om bij een vriendin pannenkoeken te gaan eten. Het is inmiddels vijf uur en ik begin al aardig trek te krijgen. Hup die auto in, op naar Amsterdam!

“Waar ben jij nu?” Terwijl ik in de auto zit, bel ik Laura op de handsfree functie. Ik weet dat ze ook op de weg is, wie weet rijdt ze wel in de buurt. “Hectometerpaaltje 7,6.” Ik kijk opzij. “Toevallig, ik rijd bij 6,2!” De komende minuten maken we er een – veilige – sport van om zo dicht mogelijk bij elkaar te gaan rijden. Doordat er file is, houden we goed het overzicht. “Ik rijd nu de tunnel in.” …. “Zie je die vrachtwagen?” …. “IK ZIE JE!”

Een paar minuten later, nog steeds bellend.

“Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is een blauwe auto met een deuk.” We hebben elkaar ‘gevonden’ en staan nu achter elkaar in de file. Erg handig is het niet dat we ervoor kiezen om allebei in de rechter rijbaan te staan; de rijbaan naast ons rijdt stukken sneller. Maar goed, we staan nu mooi achter elkaar en dat houden we zo. Kunnen we mooi ons spelletje afmaken.

Een paar minuten later rijden we weer op normaal tempo verder. Op het missen van een afslag na – uiteraard allebei, ontzettend handig om achter elkaar aan te rijden haha – komen we niet veel later aan bij de parkeerplaats. Op naar de pannenkoeken!

 

9 december 2017

De kerstboom

“Hee jongens! JONGENS! Waar zijn jullie? Ik zit zo hoog dit jaar… Ik raak bijna t plafond!”

Uil: “ha die piek! Ik ben hier hoor. Vorig jaar bungelde ik best wel een beetje aan de onderkant, maar nu zit ik een stuk hoger! Wel jammer dat ik uitkijk op de staart van die roze vogel. Schijnt dat hij ook weer nieuwe vriendjes heeft hè, dit jaar…”

Piek: “oh ik vond het al een flink gekwetter in die boom inderdaad.”

Vogel: “zeg uil, jij kan er zelf ook wat van hoor met je ge-oe. Jij maakt zelfs nog herrie als de kerstlampjes uitstaan! Er hangen ook oude kerstmannetjes in de boom hè, beetje respect. M’n nieuwe vogelvriendjes heb ik trouwens nog niet ontmoet, ze hangen laag dit jaar.”

Uil (begint snel over een ander onderwerp): “hebben jullie varkentje nog gezien? Vorig jaar was ze heel dik met paraplu, maar ik heb haar nog niet gespot. Paraplu hangt er een beetje treurig bij, vind je ook niet?

Vogel: “Ik kan t net niet zien, ik zit in een bocht. Mijn halve beeld wordt trouwens vertroebeld door een rode kerstbal.”

Piek: “ja jemig, er hangen nu wel echt joekels in hè?! Ik hoorde Laura al zeggen tegen haar vriend: “we hebben nu een groter huis, dus mogen we ook een grotere boom!”

Uil: “ja tss, hoe bedenkt ze het hè. Hoewel ik het wel beter vind dat we nu allemaal hangen. Vorig jaar bleven er altijd wel een paar van m’n maten in de doos.”

Vogel: “echt hè. En ’t is ook wel chill dat we nu al mogen, vorig jaar moesten we echt nog een week na Sinterklaas wachten! En we hebben nu uitzicht op de tuin.”

Uil: “jij ja, ik kijk richting de boekenkast. Nou ja, ik mopper niet hoor. Ik heb gelukkig ook geen last van die katten dit jaar. Hoe heten ze ook alweer?”

Kerstman, brult vanaf beneden: “James en Darcy!!”

 

11 december 2017

Sneeuwbaard

Het is zondagmiddag en we hebben zojuist een woeste sneeuwbui getrotseerd. Met de auto weliswaar, maar toch! Ondanks dat het code oranje is vandaag, is het prima te doen op de weg. Nadat ik mijn vriendinnen heb afgezet op de plek waar ze moeten zijn, rijd ik mijn auto naar de parkeergarage. Het is heel koud buiten, dus ik vind het ideaal dat ik mijn raampje niet open hoef te doen om een kaartje te pakken: de slagboom gaat open op kenteken herkenning. Althans, dat is de bedoeling. Terwijl ik voor de slagboom sta, gebeurt er helemaal niets. Ik krijg het een beetje warm. Ik rijd de auto een stukje naar achter en dan weer naar voren. Wie weet herkent de camera mijn kenteken nu wel. Tevergeefs. Ik weiger om een kaartje te kopen terwijl ik een abonnement heb. Ik herhaal mijn achteruitrijpoging. Weer niet. Dan schiet me opeens te binnen dat ik een pasje heb waarmee ik de slagboom open kan maken! Toch maar dat raampje open. U mag inrijden. Ah, gelukkig. Ik parkeer mijn auto en stap uit. Ik pak mijn spullen, loop richting de uitgang en draai me nog een keertje om zodat ik de auto op slot kan bliepen. AHA, dat verklaart een hoop! Dat ik zélf niet ondergesneeuwd word, betekent natuurlijk niet dat mijn auto niet geraakt kan worden door de sneeuw. Staat hem enig, dat sneeuwbaardje op het nummerbord. Geen wonder dat m’n kenteken niet herkend werd, haha.

 

22 december 2017

Multifunctionele supermarkt

“Shit, ik ben mijn sleutels vergeten!” Ik krijg een appje van mijn vriend waar ik stiekem wel een beetje om moet lachen. Verstuurd: een uur geleden. Oh. Meestal doet hij ongeveer een uur over zijn hardlooprondje, dus hij zal over niet al te lange tijd voor een dichte deur staan. Ik probeer hem te bellen, maar hij neemt niet op.

…

Niet veel later belt hij terug. “Hoi! Ben je al bijna thuis? Het is aardig koud buiten!” Ik vertel hem dat ik de komende veertig minuten zeker nog niet thuis ben. Of hij niet nog een rondje kan rennen, haha. Die opmerking werd niet erg gewaardeerd.

…

Na ongeveer een half uurtje krijg ik een foto opgestuurd: een winkelmandje met random boodschappen erin. Vuilniszakken. Kokosmelk. Theezakjes. Mandarijnen. Vaatwastabletten. Ik bel mijn vriend opnieuw. “Hoi! We hebben toch nog heel veel mandarijnen? Kun je anders ook wat spa rood meenemen?” Hij moet lachen. “Ja, we hebben nog heel veel mandarijnen en nee, ik kan geen spa rood meenemen want ik heb helemaal geen geld bij me, haha. Ik ben hier alleen maar omdat het hier warmer is dan buiten. Ben je er bijna? Dan kan ik de producten weer terug leggen.” Waar een supermarkt wel niet goed voor kan zijn.

Tien minuten later tref ik mijn vriend – in een vreemde jas, die hing kennelijk buiten in onze binnenplaats – zonder zijn boodschapjes aan. Dit gebeurt hem vast niet nog een keer!