Rode wangen achter de telefoon

“Hallo? U spreekt met Laura. Ik heb bij jullie een digitale cadeaubon besteld en deze vervolgens naar een vriendin gemaild. Ze heeft deze mail echter nooit ontvangen. Kunt u mij helpen?” Na vervolgens wat vragen beantwoord te hebben (“nee, hij staat ook niet in haar spam-box”), vraagt de vrouw: “kunt u mij uw adres doorgeven?” Ik noem mijn postcode en huisnummer. “Op dit adres staat een andere naam, kan dat kloppen? – O, ik ben vorig jaar verhuisd. Waarschijnlijk staat mijn oude adres nog in mijn account!” Vervolgens geef ik mijn oude adres, maar ook daar kan de vrouw niks op vinden. “Geeft niet!” zegt ze lachend. “Gebeurt heel vaak. Geef me je e-mail-adres maar.” Oké, dat kan niet misgaan. Ik spel mijn e-mail-adres (“ja, met de M”) en ik hoor het haar intikken. “Laura? Ook deze lukt niet…” We zijn al twee minuten in gesprek en nog geen steek verder. Inmiddels voel ik mijn wangen rood worden. Nee hè, moet ik nu serieus mijn jonge-meisjes-e-mailadres gaan spellen? “Oké mevrouw, eh.. waarschijnlijk staat hij nog op mijn allereerste e-mailadres. Vergeef me alsjeblieft, het is nogal gênant, haha.” De vrouw reageert bulderend: “zeker met heel veel x’jes of lofjoe ofzo? Geeft niks kind, ik heb ook een dochter. Spel maar raak!” Uiteindelijk lukt het ons om de bon te traceren. Nadat ik ophang, wijzig ik direct mijn accountgegevens. Dit gaat me niet meer gebeuren 😉

Droog momentje van de dag

“Laura, je wordt gebeld!” Ik ben druk aan het schilderen en ik heb niet in de gaten dat mijn telefoon op tafel trilt. “Oh, thanks!” Zeg ik tegen mijn vriend. Gauw leg ik mijn kwast weg en loop ik naar mijn telefoon. “Wie is het?” Vraagt mijn vriend. Ik begin te lachen. “Jij.” Verbaasd haalt mijn vriend zijn telefoon uit zijn broekzak en schiet ook in de lach. “Oh, eh, of je de verf even aan wilt geven ;).”

Bekijk bericht

Meest soepele reservering ooit

Ik: “hallo, met Laura. Zou ik voor vanavond een tafel kunnen reserveren voor All you can eat sushi?”

Japanse dame: “hallo. Ja, voor hoeveel personen?”

Ik: “drie personen, alstublieft.”

Japanse dame: “twee personen, oké.”

Ik: “eh, we zijn met drie personen.”

Japanse dame: “oké, goed. En hoe laat?”

Ik: “half zeven.”

Japanse dame: “half negen of half zeven?”

Ik: “haha, half zeven graag!”

Japanse dame: “op welke naam?”

Ik: “Laura.”

Japanse dame: “Laula. Goed.”

Oja duhhh ;)

Vandaag belde ik naar het nummer van mijn vriend. In plaats van zijn vertrouwde mannenstem te horen, namen de katten de telefoon op. “Mmmrrauuuuw.” Nadat ik ze gevraagd had hoe hun dag was en of ze goed op het huis hadden gepast, vroeg ik ze om ‘papa’ even te geven. Volgens mij vonden ze dit wel goed, maar het duurde toch even voordat ik mijn vriend aan de lijn kreeg. Even later kreeg ik dan toch zijn stem te horen. “Hoi! Ben je al thuis?” vroeg ik automatisch. Hij zweeg.

Picture time

Met een vriendin zijn we vandaag op pad op Texel. Op de tandem zijn we naar Oudeschild geracet en daarna zijn we op het terras van restaurant Compagnie neergeploft. We bestellen allemaal wat lekkers en kijken naar het mooie uitzicht over de haven.

Dan ploffen er vier oudjes achter ons neer. Aan de dubbeldate op de elektrische fiets. Ze bestellen bier met bittergarnituur (ik kan niet om hun volume heen) en ze kwekken er vrolijk op los. Gezellig!

Bekijk bericht