Stilstaan bij avonturen

Ik weet nog goed hoe ik mijn kamertje binnenkwam, mijn vest uittrok en even op de bank neerplofte. Een brok in mijn keel wegslikkend. Bizar: in vier uur tijd ben ik naar mijn nieuwe leven gekard. De komende zeven maanden zal ik in Duinkerke wonen.

Het is inmiddels een jaar geleden dat mijn Frankrijkavontuur begon. Op 28 september: een heerlijke nazomerdag.

Ik heb me geïnstalleerd, geniet van mijn eerste maaltijd en denk aan de volgende dag die zal komen. Ik heb een bezoek aan de bank gepland, ga wat boodschappen halen en ik ben van plan om naar mijn nieuwe werk te fietsen.

Nu, oktober 2016, denk ik met een warm gevoel terug aan deze tijd. Het wordt weer kouder buiten, wat mij de winterse periode in Frankrijk heel erg doet herbeleven. Dichtgestopt in mijn winterjas dartelde ik daar rond. Tochtje naar de haven, wandeling naar het strand. Heerlijk was het. En wat is het toch snel gegaan: jullie hadden gelijk.

Ik zet bewust muziek op uit die tijd. Herleef mijn trappenhuis weer. Denk aan het werk. Het maken van nieuwe vrienden. Lachen in een vreemde taal.

Het was fantastisch.

Kwart voor vier

Ik lig in bed. Het regent hard en het is koud buiten. Sinds vandaag staat mijn horloge stil. Zomaar opgehouden met tikken.

Ik wil iets voor je schrijven, maar ik vind het moeilijk. Ik ken je niet en ik zal je ook nooit leren kennen. Toch denk ik veel aan je. De liefde voor jou is zo ontzettend voelbaar.

(…)

Vandaag is het mooi weer. De vogeltjes fluiten. Mijn Narcissen staan er prachtig bij. Het leven staat in bloei, maar mijn horloge staat nog altijd stil.