Chemische regen

We zitten op de fiets naar huis. Mijn vriend heeft vandaag een abonnement genomen bij de sportschool waar ik al sport, dus dan kunnen we er samen heen. Wel zo gezellig! De terugweg vind ik altijd het leukste onderdeel van ‘het naar de sportschool gaan’. Diep respect heb ik voor de mensen die een aantal keer in de week gaan en daar nog zin in hebben ook. Vooralsnog hoor ik niet bij die groep, maar hé, je weet maar nooit.

Ook vandaag geniet ik van de terugreis. Het sporten ging goed, het is lekker weer en we hebben de hele dag nog voor ons. Ik kijk dan ook enigszins verontwaardigd omhoog als ik wat regendruppels voel. Strakblauwe lucht. “Huh, voelde jij ook wa..” Oh. Aha. Ik kijk opzij en zie een vrouw in een geparkeerde auto zitten die ontzettend fanatiek haar ruit aan het schoonsproeien is met de ruitenwisservloeistof. De regen rook inderdaad wat chemisch, haha.

Bekijk bericht

“Neem gerust jullie kleindochters mee!”

(2001) Het is begin juli en dat betekent: zomervakantie! Samen met Dorinde ben ik op vakantie met opa en oma. We staan op een grote camping in Wanroy, waar we veel plezier beleven met onze verse vakantievrienden. Nog altijd heb ik mooie herinneringen aan de skelterraces, de bingo-avondjes en al dat gespeel op de grasvelden!

Tijdens deze leuke vakantieweek nemen opa en oma ons mee naar jarige vrienden die in de buurt wonen. Het is een regenachtige dag en als oplossing hebben ze grote zeilen opgehangen in de tuin. Voor ons als 8-jarigen is het leuk spelen daar in de tuin, met het gerikketik op de zeilen.

Op een gegeven moment besluit de gastheer om de zeilen even leeg te storten: ze beginnen immers flink naar beneden te hangen door al die zware regendruppels. Verwonderd kijken Dorinde en ik toe hoe hij de stok behendig in het regendak port. Soepel loopt het water aan de zijkanten weg en het is een mooi schouwspel!

Dor vindt het allemaal prachtig en wil dit zelf ook doen. Ze krijgt de stok in haar handen en port ook flink in het dak. Ook haar lukt het een paar keer om het water te laten weglopen. Op een gegeven moment prikt ze echter verkeerd, waardoor het water precies door de kieren tussen de zeilen wegloopt. Met een enorme plens valt het water op het hoofd van de lieve, bejaarde buurman. Klétsnat is hij. Na de schrik kan hij er gelukkig wel om lachen. Gauw druipt hij af ( 😉 ) om droge kleren aan te trekken.

Bekijk bericht

Eh.. Laura? Dat is niet de goeie..

Het is vrijdagochtend en ik ben net op stal aangekomen. Het regent dat het giet, maar ik vind het niet zo erg: mijn weekend begint met een heerlijk ochtendje paardrijden. Op een blaadje staat altijd aangegeven op wie je gaat rijden die dag. Ik mag op Sproet, een favoriet!

Normaalgesproken staat Sproet achterin op de weilanden, maar ik krijg nu te horen: “hij staat lekker dichtbij, linksaf en dan in de eerste paddock!” Dat scheelt met de regen! “Hij staat daar samen met Trix in de wei.” Ik weet dat Trix een kleine pony met vlekken is, maar verder ben ik heel slecht met pony’s van elkaar onderscheiden. Sproet is een prachtig, groot wit paard (met sproeten), dus dat is niet te missen!

Ondertussen regent het nog altijd keihard en ik begin mijn route naar het weiland. Waar ik normaalgesproken rechtdoor zou lopen richting Sproet, sla ik nu linksaf en loop ik naar het weiland. In de verte zie ik een wit paard staan, samen met een zwart-wit gevlekte pony. Dat zal Trix wel zijn. Ik loop verder en even later ben ik bij Sproet. Ik doe het halster om en ik kijk even naar hem: ik voel dat er iets niet helemaal klopt, maar dat zet zich in mijn hoofd niet door. Dat het halster best groot om zijn hoofd valt en dat dit paardje een stuk kleiner is, registreer ik op de een of andere manier niet. (Het is nog ochtend, het regent keihard en ik kan soms echt een ontzettende drol zijn).

Met ‘Sproet’ loop ik weer terug naar de stal, een tochtje van zo’n vijf minuten in de stromende regen. “Deur vrij!” Drijfnat lopen we naar binnen. Zo’n vier verbaasde gezichten staren mij aan. “Laura, waarom heb je… hoezo heb je.. dat is Barcelona!” Ik schiet direct in een ongemakkelijke lach. “O echt? Ja. Shit. Zie je wel, ik wist dat deze dag een keer zou komen.” Awkward. Lekker dom. “Jongens, dit is dus de reden waarom ik een blog heb, hè! Dit soort dingen gebeuren mij helaas.” Gelukkig kan ik er zelf ook hard om lachen, maar gênant is het wel.

Even later loop ik naar de goeie Sproet en zie ik dat Trix inderdaad vlekken heeft. Bruine vlekken. Oepsie. Het halster van Sproet past als gegoten en ik snap ook echt niet hoe ik nou zo knullig kon zijn. Ik heb denk ik last van een milde vorm van het bekende “verkeerde interpretatie van instructie”-autisme.

Bekijk bericht

Er is altijd wel iemand blij dat het regent!

“Spoelt eindelijk die zwarte brownievlek eens van mijn rug.”

Aldus mijn rugzak.