Plaatsvervangende zweethandjes

Op station Zaandam stap ik op de trein. Ik ben onderweg naar Amersfoort, waar ik met twee vriendinnen heb afgesproken. Ondanks dat (of misschien juist wel omdat) het zondag is, is het een ontzettende drukte. Ik kies voor de stiltecoupé op de bovenste verdieping van de trein, waar het ook flink bevolkt is. Een man haalt zijn aktetas van de stoel naast hem en dankbaar ga ik zitten. Ik heb uitzicht op het halletje, waar mensen nog steeds instappen en hun coupé kiezen.

Aan de andere kant van het gangpad zit een vrouw die een wat nerveuze indruk maakt. Ze kijkt onrustig om zich heen en staat af en toe ook op van haar plek. Ze loopt dan naar het gangpad, draait zich om en werpt een vluchtige blik op het halletje. Vervolgens gaat ze weer zitten. Een vreemd schouwspel. Op station Zaandam herhaalt ze dit drie keer, totdat de trein begint te rijden. Onderzoekend kijk ik haar aan. Is ze bang dat ze wordt gevolgd? Wacht ze op iemand? Heeft ze misschien een blind date? Mijn fantasie slaat een beetje op hol, totdat ik weer in de realiteit “ssssst, meneer, kunt u misschien ergens anders gaan bellen?” terugval. Een blind date in de stiltecoupé: lijkt me toch niet.

Bekijk bericht

Het zwembad

[2014] Samen met mijn vriend pas ik een dagje op mijn lieve neefje. We zitten in de auto en we zijn bijna op onze bestemming: het zwembad. Van de ouders hebben we een grote tas met spullen meegekregen en we gaan er een gezellig dagje van maken. Ik klets met mijn neefje en ondertussen vraag ik mij af of mensen zullen denken dat wij de ouders zijn. Stiekem voelt dat voor vandaag natuurlijk wel een beetje zo, want wij hebben nu de verantwoordelijkheid over hem. Ik ben benieuwd of mensen zullen denken van: “zo, die lijkt helemaal niet op zijn moeder” of: “goh, die moeder is nog jong!’

Een kwartier later liggen we in het water en krijg ik direct een antwoord op mijn vraag: “TANTE LAURAAAAAAA, zullen we van de glijbaan?”

Op schoot

(2015) Het is voorjaar en ik ben vandaag aan het oppassen op mijn kleine neefje. Het is de eerste keer dat ik in mijn eentje op een baby oppas en dat is nog best spannend, maar vooral heel leuk! Samen met de moeder van de baby heb ik alles op het instructielijstje doorgenomen: hoe laat hij zijn flesje krijgt, op welk tijdstip hij naar bed gaat en welke kleertjes ik hem kan aantrekken als dat nodig blijkt te zijn. Ik voel me een trotse tante op het moment dat ik mijn neefje keurig op tijd de fles geef. Het is geweldig om zoveel tijd met hem door te brengen. Ik geef hem alle aandacht: lekker knuffelen, spelen, zingen… een topdag!

Plotseling verschijnen daar wat kleine babytraantjes. Ik begin meteen een gekke act en ik weet de traantjes voor even weg te toveren. De traantjes komen echter terug en algauw begint er een flinke huilpartij. Hij trapt in geen één van mijn pogingen om hem te troosten. Een schone luier werkt niet, zijn speelgoed vrolijkt hem niet op en “op een grote paddenstoel” waardeert hij al helemaal niet! Dan spuugt hij zijn kleertjes onder.

Bekijk bericht