Dansen op het station

Mijn moeder, zus en ik zijn een ochtendje in Leiden, op visite bij een kennis. Nadat we daar weer weggaan, besluiten Laura en ik om naar de Ikea in Haarlem te gaan. Mijn moeder heeft met een vriendin in Den Haag afgesproken, dus we zetten haar af bij station Leiden. Het stormt vandaag enorm hard, dus het is nog best een opgave om de auto netjes door het centrum te manoeuvreren. “Tot later, veel plezier!”

Tien minuten later worden we gebeld. “De treinen rijden niet vanwege de storm, komen jullie me halen?” We spreken op dezelfde plek af als waar we haar hebben afgezet. Een kwartiertje later rijd ik het parkeerterrein(tje) van station Leiden op en direct zie ik dat dit absoluut niet dezelfde plek is als waar we mam eerder hebben afgezet. We bellen haar op. “Eehm, we staan aan de centrumkant van het station, we staan hier heel goed geparkeerd, kom je hierheen?” Prima. Na een tijdje wachten is er nog niet veel gebeurd. Niet zo gek ook: het waait écht heel hard en met een beetje tegenwind kan de route echt wel een stukje langer duren. Laura besluit om te gaan kijken. Ze stapt de auto uit en probeert zo soepel mogelijk richting het station te lopen. Ik blijf in de auto zitten.

In de verte zie ik dat Laura gebeld wordt. Ze draait zich direct om en loopt weer richting de auto, nog steeds de telefoon aan haar oor. Een paar meter voor me blijft ze staan om één richting op te turen. Ineens begint ze te zwaaien. Het heeft blijkbaar geen effect, want de bewegingen worden nog wilder. Ze is duidelijk de aandacht van mijn moeder aan het trekken, zodat ze ons kan vinden. Ik moet heel hard lachen, de wilde zwaai- en dansbewegingen in combinatie met de harde wind zijn een prachtige combinatie. Kennelijk denken mijn buren daar net zo over: een man en zijn dochter zijn hard aan het lachen en kijken beiden naar Laura. Ik kan ze eerlijk gezegd geen ongelijk geven. Laura krijgt het ook in de gaten en moet er zelf ook om lachen. De man steekt zijn duim op en rijdt vervolgens weg. Effect heeft het wel: mam heeft ons gevonden. Op naar de Ikea!

Bekijk bericht

Diezelfde zaterdagavond

Het is 01:30 en ik lig net in mijn bed. De blog van morgen is zojuist gepubliceerd en ik heb nog even gauw mijn tanden gepoetst. De wekker zet ik om 09:30, zodat ik op tijd mijn bed uit ben voor de springwedstrijd van morgen!

Springwedstrijd. Paardrijden. Laarzen. Cap. Borstels. O nééééé. Ik besef me ineens dat mijn paardenspullen nog in mijn auto liggen. Mijn auto staat bij mijn schoonzus. Morgenochtend vroeg gaat mijn schoonzus met de auto naar het bos om te gaan wandelen.

Bekijk bericht

¿ Que pasa ?

Het is 00:00 en ik loop op straat met een geopende tissue box onder mijn arm. Briljant idee van een geniale vriend die nogal random kan zijn met zijn ideeën. Ik heb hem net thuis afgezet en nu loop ik dus de laatste meters met een doosje met zo’n uitstekend tissue-flapje in mijn armen. Ik denk na over de uitleg die ik zal geven, mocht ik de buren nog tegenkomen vanavond. Direct krijg ik flarden met verklaringen in mijn hoofd: “Emotioneel moment…” … “Borrel” … “Afsluiten van een fase.” Voor het gemak besluit ik om gewoon “lang verhaal” te antwoorden, mocht ik nog iemand zien.

Oké, op zich valt dat lange verhaal wel mee: mijn zus had vandaag haar laatste werkdag en we hebben haar onthaald met papieren tissues. Circa honderdvijftig stuks, twee lagen, budgetmerk.

“Wij meren zo aan in de haven van Texel”

Als een volleerd Texelvakantieganger scheur ik soepel naar de ‘afhaal’-parkeerplaats. Mijn vriend komt zo met de boot aan en ik haal hem gezellig op! Samen met mijn familie ben ik vanmiddag al gearriveerd. Ik neem plaats op de kade tussen de andere amateurs die net als ik toch wel erg vroeg zijn.

Een man en een vrouw zijn verderop flink aan het converseren. Door de vlagen wind vang ik stukjes conversatie op: “France” blablabla, “Mollema”, blablabla, “boot”. Ik kijk naar de boot, die nog op zo’n tien minuten afstand vaart. Dan valt de wind weg en kan ik hun conversatie goed verstaan. “Den Helder ligt daar wel heel duidelijk, hè! Goh zeg, dat is wel heel leuk om te zien. Oh, natuurlijk, het heet natuurlijk ook ‘helder’” De man lacht hard om zijn grap en mijn mondhoeken krullen omhoog.

Bekijk bericht