Het is zondagmiddag en we hebben zojuist een woeste sneeuwbui getrotseerd. Met de auto weliswaar, maar toch! Ondanks dat het code oranje is vandaag, is het prima te doen op de weg. Nadat ik mijn vriendinnen heb afgezet op de plek waar ze moeten zijn, rijd ik mijn auto naar de parkeergarage. Het is heel koud buiten, dus ik vind het ideaal dat ik mijn raampje niet open hoef te doen om een kaartje te pakken: de slagboom gaat open op kenteken herkenning. Althans, dat is de bedoeling. Terwijl ik voor de slagboom sta, gebeurt er helemaal niets. Ik krijg het een beetje warm. Ik rijd de auto een stukje naar achter en dan weer naar voren. Wie weet herkent de camera mijn kenteken nu wel. Tevergeefs. Ik weiger om een kaartje te kopen terwijl ik een abonnement heb. Ik herhaal mijn achteruitrijpoging. Weer niet. Dan schiet me opeens te binnen dat ik een pasje heb waarmee ik de slagboom open kan maken! Toch maar dat raampje open. U mag inrijden. Ah, gelukkig. Ik parkeer mijn auto en stap uit. Ik pak mijn spullen, loop richting de uitgang en draai me nog een keertje om zodat ik de auto op slot kan bliepen. AHA, dat verklaart een hoop! Dat ik zélf niet ondergesneeuwd word, betekent natuurlijk niet dat mijn auto niet geraakt kan worden door de sneeuw. Staat hem enig, dat sneeuwbaardje op het nummerbord. Geen wonder dat m’n kenteken niet herkend werd, haha.
