Smerig smaakje

Vandaag ben ik in Amsterdam op stap met mijn Franse vrienden. Onder ons is ook een Engelse jongen, die weer een vriend is van mijn Franse vriend. Een gezellig internationaal clubje dus!

De avond is inmiddels gevallen en we bekijken de mooie kunstwerken van het lichtjesfestival. Het is prachtig op straat en we vermaken ons prima.

De Engelse jongen woont inmiddels alweer een poosje in Amsterdam en we hebben het over zijn ervaringen met Nederlands eten. Zo heeft hij al kennisgemaakt met stamppot, bitterballen en frikandellen. Ook poffertjes, hagelslag en pindakaas ontbreken niet op zijn lijst. Hij somt nog wat meer etenswaren op, waarbij zijn gezicht ineens betrekt bij “karnemelk”.

“I once thought it was regular milk. And then I poured it into my coffee.”

Examenuitslag

De telefoon gaat nog niet één keer over of we hebben al op het knopje hands-free gedrukt. Gezamenlijk begroeten mijn zus en ik onze docente Nederlands: onze mentrix. Vol vreugde roept ze hard: “Nou, dames ik mag jullie feliciteren hoor, fantastisch!” Onze gezichten stralen direct: we zijn geslaagd voor het VWO! Dan vervolgt onze mentrix: “Maar eh Laura, wat heb je toch met Nederlands gedaan? Je hebt het allerlaagste cijfer van iedereen!”

Die dag heb ik vast wat nieuwe spiertjes in mijn gezicht geactiveerd: de emoties vreugde, schaamte, trots en verbazing wisselen elkaar als een knipperlicht af. Toch is er één overheersend gevoel: vrijheid!!

Voor alle examenkandidaten wens ik dit gevoel ook toe. Vrijheid. Of was het nou vreihijd?