Vrrrroemmmmm. Het stoplicht springt op groen en ik sta vooraan in de rij. Met mijn fijne, ietwat oude automaatje kan ik altijd lekker snel optrekken. Ik ga met de bocht mee naar links en zie daar in de verte een witte auto rijden. Heel langzaam. Met mijn snelheid (50 km/u, de toegestane snelheid) kom ik gauw dichterbij. Drie, twee, één…. remmen maar. Tijdens het remmen werp ik een blik in mijn achteruitkijkspiegel: gelukkig heeft de man achter mij ook in de gaten dat hij moet remmen.
Met een tempo van 35 km/u rijden we een tijdje verder. Achter mij zie ik dat de rij auto’s snel langer wordt, maar het dametje (ik heb inmiddels genoeg tijd gehad om haar te bestuderen: ze is héél oud) trekt zich van niemand iets aan. Op zich is dat laatste goed natuurlijk, maar prettig rijgedrag is dit niet. Ik hoop maar dat ze niet meer op de snelweg rijdt, levensgevaarlijk!
Het is tijd om een tunnel door te gaan. Je mag hier nog steeds 50 km/u, ik heb goede hoop dat de vrouw nu wat vaart zal maken doordat we naar beneden roetsjen. O. Hm. Ze remt af.
Inmiddels rijden we met zo’n 30 km/u door de tunnel. Ik kijk opnieuw in mijn achteruitkijkspiegel: de rij auto’s wordt langer en langer en ik begin er een beetje om te grinniken. Hoe snel een ‘file’ wel niet kan ontstaan.
Doordat ik alle tijd van de wereld heb om rond te kijken en van het uitzicht te genieten, valt mijn blik op het tasje van de Action die naast mij op de stoel ligt. Naast wat huishoudelijke spulletjes heb ik ook een Toblerone gekocht (heel gek, hij lag ineens in mijn mandje…). Met mijn rechterhand pak ik de verpakking beet en breek ik al gauw het eerste stukje af.
We zijn inmiddels met 20 km/u over een rotonde geracet en we komen bijna bij een stukje waar we 80 km/u mogen rijden. Ik ben uiterst benieuwd!
Nog maar een stukje Toblerone. Oei, in dit tempo red ik het makkelijk om hem helemaal op te eten. We rijden het dorp uit en komen nu op het stukje waar we harder mogen. De vrouw geeft gas en… hoera! We passeren de 50 km/u! Ik tel mee via mijn dashboard: 55, 58, 60, 65!!
Het leven is mooi. Ik neem nog een stukje Toblerone. Op dat moment begint op de radio een liedje waardoor ik in lachen uitbarst. Een liedje van Queen: “I want it all”. Oh yessssss, het is een teken. Die Toblerone gaat op. Ze wíst het.