Twee jongens en een meisje staan voor een schap en zoeken blijkbaar iets. Één van de jongens stoot de andere jongen enthousiast aan: “kijk, deze heb ik thuis. Dat weet jij!” Trots kijkt hij ook naar het meisje. Ze zoeken verder. Even later wijst dezelfde jongen een nieuw exemplaar aan: “ja, hier had ik het laatst met Danny ook over.” Ze lachen.

Ik voel dat er een glimlach op mijn gezicht geplakt zit. Ik schat dat ze een jaar of 8 zijn. Mooi om te zien hoe enthousiast ze zijn over de tijdschriften van Donald Duck. Roept herinneringen op!

Één minuut later zitten ze op een rij aan tafel, elk in hun eigen fantasieverhaal verwikkeld. Ik zit aan diezelfde tafel en begin direct aan dit blogje. Hopelijk kunnen ze nog lang van hun kind-zijn genieten!

Even later merk ik dat ze toch wel al met grote mensen dingen bezig zijn. “Okee, op wie zijn jullie verliefd? We tellen af en dan zeggen we het, ja? 1, 2, 3: niemand – Rosalie – niemand. “Echt? Rosalie? Ja zij is wel lief.” Ze giechelen. “Bij mij zitten er niet zoveel jongens in de klas, dat is moeilijk – Ja, inderdaad. Ik snap het wel.” *Smelt*