Met nog twee minuten voordat mijn trein gaat, stroomt de metro met een noodgang leeg. Onbewust wurm ik me tegelijkertijd met een vrouw door de opening van de deur. Wankelend komen we op het perron terecht en we balanceren half leunend tegen elkaar tussen de mensenmassa. Het is vast géén gezicht. Glimlachend kijk ik haar aan en zeg: “zo, dat is nog eens een potje evenwicht zoeken hè?!” De vrouw lacht en antwoordt: “nou hè! Gelukkig is jouw jas lekker zacht.”

Zóóó veel leuker dan al dat chagrijnige gesnauw om ons heen!