In de klas stel ik me voor als stagiaire en leg ik uit dat ik nu voornamelijk nog zal observeren, maar dat ik straks ook lessen zal gaan overnemen.
Als de les al een tijdje bezig is, krijgen de leerlingen de tijd om voor zichzelf te werken. Een leerling heeft een vraag en kijkt mij aan wanneer ik er naartoe loop. Bezorgd: “eh, spreekt u wel een beetje Frans, mevrouw?”
Mijn docent is altijd heel snel met nakijken, wat voor de leerlingen natuurlijk ontzettend fijn is. De klas heeft net een toets gemaakt en mijn docent vertelt ze dat ze hun toets over twee uur kunnen ophalen in hetzelfde lokaal. De klas knikt tevreden, maar er is één meisje die protesteert. “Madame, dat kan niet hoor want dan hebben we Engels.” Mijn docent is de beroerdste niet en vraagt: “Wie is je docent, zodat ik hem of haar kan waarschuwen dat jullie iets later komen?” Een diepe zucht als reactie. “Ja, maar dan nog, dan meldt ze ons echt absent hoor. We zitten helemaal op de tweede verdieping!” Mijn docent fronst haar wenkbrauwen. “Ik zit op de derde verdieping, precies bij de trap, dat kost je misschien dertig seconden.”
De laatste maandag in Duinkerke.
Mijn laatste werkweek. Een collega drukt me het boek Astérix chez les Bretons (docent Engels, vandaar!) in mijn handen. “Voilà, un cadeau pour toi Laura. Omdat ik het zo leuk vond om af en toe met je te praten.” Geweldig lief, daar krijg ik echt een warm gevoel van.
Het is ook weer leuk om de leerlingen na 3 weken weer te zien. Mijn begeleidend docent legt de leerlingen uit dat het mijn laatste week zal zijn. Geschokt draaien sommige leerlingen hun hoofd naar mij, om mij bevestigend te zien knikken. Ja, het is mijn laatste week in het Franse lyceum en daar geniet ik nog even fijn van. Want er zitten toch gouden momenten tussen.