Na de les ligt er nog een blauwe brillenkoker op een tafel. Ik weet niet meer precies wie er gezeten heeft, dus ik besluit de hele klas een mailtje te sturen via Magister. Om de details zo goed mogelijk over te brengen, meld ik ook de naam van het merk in mijn bericht.
Bonjour la classe,
Ik heb gisteren een blauwe brillenkoker van Niki Minn gevonden. Is deze van één van jullie?
Groetjes,
Madame Den Boer
Niet veel later krijg ik een berichtje terug:
Nee. Er zit geen Niki Minn in onze klas.
De afgelopen dagen heb ik een grammaticaboekje in elkaar gezet voor mijn klas. Ik leg uit: “ja jongens, ik heb zelfs op mijn verjáárdag aan jullie boekje gewerk…” De handen gaan spontaan de lucht in en de klas zet luid in: “lang zal ze leven, lang zal ze leven..!” Wow haha, die zag ik niet aankomen! Met een brede lach sus ik de klas weer na dit hartverwarmende gezang en ga ik verder met mijn uitleg.
“Jongens, waarom laat ik jullie nou het liedje Formidable horen vandaag?” Leerlingen roepen chaotisch door elkaar: “omdat het Frans is!”, “omdat het formidabel is!”. Dan steekt een leerling de vinger op: “omdat er putain in gezegd wordt!”
Kalm blijven.