Vrijwillige horror bij de tandarts

Als brave burger ga ik elk half jaar naar de tandarts. En altijd beloof ik plechtig dat ik vanaf nu écht dagelijks ga flossen. Drie dagen na mijn tandartsbezoek doe ik dat ook altijd keurig, maar daarna neemt de rebelse (lees: luie) burger in mij het over. Totdat ik me ineens weer herinner dat mijn volgende afspraak over een week is.

Normaal gesproken is mijn tactiek dat ik twee dagen van te voren heel fanatiek ga flossen, zodat het niet opvalt dat ik dat de rest van de tijd niet heb gedaan. Yeah right. En dan moet ik ook steeds weer acteren: “Oh, heb ik niet goed geflost? Wat gek, ik doe het altijd trouw.” Het enige dat ik dus leer van mijn acties is het acteren. Van het flossen komt nog steeds maar weinig terecht. Ik besluit het om deze keer anders aan te pakken. Ik ga bekennen.

Bekijk bericht

Puffen in het bos

(2010) Met de klas staan we in het bos van Castricum, waar we de gevreesde bosloop gaan doen. De bosloop houdt in dat we voor het vak Lichamelijke Opvoeding 6,8 km moeten gaan hardlopen. Voor een cijfer. Zoals een gezonde middelbare scholiere het betaamt, houd ik helemaal niet van hardlopen en ik kan me dan ook niet goed ontspannen. Ik probeer me toch zo goed mogelijk voor te bereiden en ik stop alvast de oordopjes van mijn Ipod in m’n oren. Ik wil de muziek alvast zachtjes aanzetten, maar dan zie ik dat mijn batterij leeg is. Nee toch, moet ik 6,8 km door het bos hobbelen zonder muziek? Dat wordt een ramp! Als ik dan toch ga hardlopen, doe ik dit graag op muziek. Onder de uitleg van de docent vraag ik fluisterend aan mijn vriendinnen of ze misschien muziek op hun telefoon hebben staan. Één van mijn vriendinnen grabbelt in haar tas en geeft me haar mp3-speler. “Het is een hele oude, er staat niet veel op, maar de batterij doet het!” fluistert ze tegen me. Ik ben haar heel dankbaar, op elk liedje met een beetje ritme kan ik wel hollen. De docent geeft aan dat we ons moeten opstellen en hij telt af. “Drie, twee, één, de tijd loopt!” Daar gaan we.

Bekijk bericht