Hee wacht eens! Realiseer ik me ineens. Waarom zou ik elke keer nou helemaal het halve pand doorlopen vanaf de kantine, terwijl ik gewoon via deze deur zo weer op mijn werkplek terecht kan komen? Ik staar naar de deur naast die van de kantine en bedenk me dat dit niet eens zo’n heel slecht plan is. Sinds een paar weken heb ik op mijn werk een nieuwe werkplek en door deze sluiproute te nemen scheelt het me zeker anderhalve (!) minuut lopen.
Daar ga ik. Ik duw de deur open en daar verschijnt meteen de trap naar beneden. Neuriënd bewandel ik de treden naar beneden. Grappig hoe zo’n standaardroute er dan ‘insluipt’, terwijl het stiekem dus gewoon veel makkelijker kan. Oké, makkelijk is misschien niet het woord: ik struikel bijna van de onderste trede, die kennelijk loszit.
