Leerling, zuchtend: “mevrouw, dit kan ik echt niet hoor. Ik zou echt niet weten hoe je dit moet vertalen!”
Ik: “Nou nou, wat een zelfvertrouwen. Bij welke zin ben je?”
Leerling: “Ik moet zeggen: nee bedankt. Non is nee, dat weet ik, maar wat is nou weer bedankt?”
Ik, lachend: “Je weet niet hoe je moet bedanken in het Frans? Ik doe maar net of ik dat niet gehoord heb. Denk eens aan die chocola met een M?”
Leerling: “O, oja. Dus: non… milka?”
*Veegt op*
Na een gezellig avondje stad met mijn zus en haar vriend, lopen mijn vriend en ik weer terug naar de parkeergarage. Voor de ingang staat een man die helemaal in het zwart gekleed is. Nog voor ik zie wat hij in zijn handen heeft, merk ik direct al dat deze man mij bloginspiratie zal geven. Met een grote, brede mond lacht hij naar mensen en geeft ze aanwijzingen. En dan heb ik pas echt door waarom hij daar staat.
“Pfuuu, pfuuu, pru pfuuuu.” Steeds datzelfde deuntje. “Pfuuu, pfuuu, pru, pfuuuu.” Enthousiast blaast hij op zijn mondharmonica. “Goedenavond mevrouw! Pfuuu, pfuuu, pru, pfuuuu. Zoekt u de betaalautomaat? Pfuuu, pfuuu, pru, pfuuuu. Die kant op! Pfuuu, pfuuu, pru, pfuuuu.” Ik barst in lachen uit en bedank hem vriendelijk.
Wanneer we betaald hebben, heeft hij – spelend op zijn mondharmonica – alweer twee andere mensen te woord gestaan. Terwijl wij naar de auto lopen, galmt zijn ‘muziek’ vrolijk door de parkeergarage. Dat is nog eens gezellig!
Even later stopt mijn vriend het kaartje in de automaat, waarna de slagboom omhoog gaat. “Pfuuu, pfuuu, pru, pfuuuu, goede reis!”
Goede marketing hoor, nu wil ik hier natuurlijk de volgende keer weer heen! 😉
Leerling, mompelend: “is meneer X in de lerarenkamer?”
Ik: “wie zeg je?”
Leerling: “meneer X”
Ik versta hem nog steeds niet, dus ik denk slim te zijn: “welk vak geeft hij ook alweer?”
Leerling lacht mij keihard uit. “Dat is de directeur.”
Eigenlijk had ik hem hier moeten uitlachen. Onze directeur is namelijk geen man! Maar ik hield me in. Beheersing. Liet hem winnen. 😉
Het is eigenlijk helemaal niet handig dat ik deze blog nu ga schrijven. Ik weet namelijk nu al waar iedereen de komende tijd naar zal kijken 😉
(…)
Afgelopen week liep ik rond in de drogisterij om wat make-up te halen. Op het gebied van make-up ben ik niet zo heel inspirerend, ik koop eigenlijk altijd een beetje hetzelfde. Zo wilde ik bijvoorbeeld alleen mijn ‘wenkbrauwkit’ kopen, omdat ik de vorige net iets te hard op de grond heb laten kletteren. De actie ‘1+1 gratis’ is dan bij mij direct een dingetje. Koop ik twee van die wenkbrauwkits? Nah, de kans dat ik hem weer laat vallen is niet zo groot. Ik besluit iets anders te kopen.
Tien minuten later sta ik met een ingehouden lach bij de toonbank. Ik reken mijn spullen af en ga weer terug naar huis. Daar aangekomen haal ik de wenkbrauwkit eruit en houd ik het andere product nog dágen in het tasje. Until tonight.
Lachend pak ik het potje er weer bij. Hoezo heb ik dit nou weer gekocht? Ik koop dit nóóit! Ik besluit om eerst te douchen voordat ik het ga gebruiken.
Na mijn douchebeurt gaat het ongeveer zo:
* ik leg een washand op de keukentafel.
* ik draai de dop van het flesje.
* ik leg mijn enorme maat 42 op de washand.
* ik begin aan mijn grote teen.
Ja, ik heb vanavond mijn nagels gelakt. Ik ben daar dus echt niet goed in. Die washand hè… die heb ik echt nodig. Zo doop ik standaard het kwastje te diep in het potje. Ik werk met tegenlicht. Mijn tenen doen spastische dansjes. De buurnagels worden al gelakt, voordat ik ze nog maar een blik waardig heb gegund. Ik ben zo iemand die binnen 30 seconden klaar is. Vervolgens heel voorzichtig door het huis lopen en overal toch tegen aanstoten.
Gesprekjes met vriendinnen gingen altijd als volgt: “Lau, wil jij mijn nagels lakken? – eh, nee. Ik denk dat je met links nog beter je eigen hand kunt doen!”
Nagels lakken? Ik houd er niet van. Ik heb er geen aanleg en geen geduld voor 😉 Niet voor niets speelde ik vroeger in toneelstukjes altijd de man.
1) Schoonzus: “[naam neefje 1]: “koe!” [naam neefje 2]: “koe!” papa en mama: “paard…”” (zie foto)
2) Mijn vriend naar mij: “Je hebt de appel meegenomen! Hahaha. De Kip Madras heeft dan geen appel, oké? 😉 – Oeps!!”
3) Een vriendin steekt mij een hart onder de riem. “Lau, heb je deze quote al eens gehoord? I do not have gray hair, I have wisdom highlights. Kun je voortaan mooi zeggen!”