Rode wangen achter de telefoon

“Hallo? U spreekt met Laura. Ik heb bij jullie een digitale cadeaubon besteld en deze vervolgens naar een vriendin gemaild. Ze heeft deze mail echter nooit ontvangen. Kunt u mij helpen?” Na vervolgens wat vragen beantwoord te hebben (“nee, hij staat ook niet in haar spam-box”), vraagt de vrouw: “kunt u mij uw adres doorgeven?” Ik noem mijn postcode en huisnummer. “Op dit adres staat een andere naam, kan dat kloppen? – O, ik ben vorig jaar verhuisd. Waarschijnlijk staat mijn oude adres nog in mijn account!” Vervolgens geef ik mijn oude adres, maar ook daar kan de vrouw niks op vinden. “Geeft niet!” zegt ze lachend. “Gebeurt heel vaak. Geef me je e-mail-adres maar.” Oké, dat kan niet misgaan. Ik spel mijn e-mail-adres (“ja, met de M”) en ik hoor het haar intikken. “Laura? Ook deze lukt niet…” We zijn al twee minuten in gesprek en nog geen steek verder. Inmiddels voel ik mijn wangen rood worden. Nee hè, moet ik nu serieus mijn jonge-meisjes-e-mailadres gaan spellen? “Oké mevrouw, eh.. waarschijnlijk staat hij nog op mijn allereerste e-mailadres. Vergeef me alsjeblieft, het is nogal gênant, haha.” De vrouw reageert bulderend: “zeker met heel veel x’jes of lofjoe ofzo? Geeft niks kind, ik heb ook een dochter. Spel maar raak!” Uiteindelijk lukt het ons om de bon te traceren. Nadat ik ophang, wijzig ik direct mijn accountgegevens. Dit gaat me niet meer gebeuren 😉

Lichtelijk gênant

Vandaag heb ik mijn auto weer opgehaald bij de garage. Zoals je in een eerdere blog misschien al hebt gelezen, waren zijn rooie oogjes (remlichten) tijdelijk niet open. Vanmiddag ben ik dus vol trots en weer veilig remmend door het leven gegaan. Wat een verademing is dat dan toch, als iets dat heel vanzelfsprekend kapotgaat en het daarna weer werkt (net zoiets als dat je buikpijn weer overgaat).

Die avond moet ik nog even wat boodschappen doen en ik besluit om mijn auto te parkeren voor een grote winkelruit. Bips in de weerspiegeling. Terwijl ik heb geparkeerd, trap ik enthousiast op de rem. Meteen beginnen de lampen te blozen: wow, dat ziet er goed uit! Ik haal de auto van de handrem en zet mijn auto in z’n achteruit. Direct beginnen kleine, witte lampjes op te gloeien. Leuk spelletje dit!

Op het moment dat ik met mijn richtingaanwijzers wil gaan spelen, besef ik waar ik mee bezig ben en stap ik toch maar uit. Gelukkig heeft niemand het gezien.

Na het boodschappen doen stap ik weer in mijn auto. Op dat moment zie ik echter wat bewegen achter de ruit: blijken er allemaal bouwvakkers nog aan het werk te zijn! Zonnebril op en gaan.

Meedenkende zwager

Zoals de e-mailvolgers ongetwijfeld gemerkt hebben, is het met de mail de afgelopen dagen niet helemaal soepel verlopen (understatement).

‘s Ochtends kregen we berichten dat de e-mail niet aangekomen was, waardoor we even gingen prutsen met de instellingen. Vervolgens kwam de mail wel aan! En nog één. En nog één. En nog één. Sjongejonge, wat een gedoe. Van alle kanten weer bericht: “lukt het, meiden?” Op zich heel betrokken en gezellig allemaal, maar wel jammer wanneer zoiets niet werkt zoals het moet ;). Waarom we dit überhaupt aanpassen? Omdat we jullie graag een mooiere lay-out willen aanbieden! Vinden we leuk. Op vakantie heb je ook meer tijd voor dit soort dingen.

Grinnikend zeiden we tegen elkaar: “laten we dan maar binnenkort een winactie organiseren ter compensatie!” Ik stuurde dit naar een paar mensen en mijn zwager appte grappend terug: ik heb nog wel een paar suggesties voor de hoofdprijs van de winactie!

  • gratis vulling voor een luchtbed
  • een geheel onverzorgde voetreis naar Rome
  • een weekendje wenen (kilo uien)
  • reis om de wereld (Google Earth)

De winactie zullen we binnenkort op Facebook mededelen. Dus ehh… stay tuned voor één van deze leuke prijzen! 😉

Eigenlijk zouden we nu stil moeten zijn

Samen met mijn schoonfamilie zit ik in het theater in Den Haag. De lichten zijn zojuist gedoofd en de eerste klanken van de Lion King beginnen. Vanuit de coulissen komen de prachtigste grote dieren opzetten en ik heb direct kippenvel bij dit mooie schouwspel. (Voor de mensen die nog heen gaan wil ik niet te veel in details treden). Iedereen kent uiteraard wel de scène waarbij het welpje Simba hoog de lucht in gehouden wordt door zijn ouders. Het is indrukwekkend om te zien, zo in combinatie met de prachtige muziek en het mooie gezang. Na een paar minuten is het liedje klaar en de klanken sterven weer weg. De zaal barst in hevig applaus uit: wát een opening! Ook ik ben enthousiast en ik heb ontzettend veel zin in de voorstelling.

Wanneer het applaus uiteindelijk wegsterft, wordt het in één klap donker op het podium. Verwachtingsvol kijk ik wat er nu gaat gebeuren. Op dat moment roept een kindje vooraan heel hard en verbaasd: “was dat het?!” Waarop het publiek opnieuw losbarst.

Bekijk bericht

Het krappe straatje

Wild seint hij met zijn lichten. “KOM DAN!!” straalt de boodschap uit. Lichtelijk opgelaten stuur ik mijn auto in het parkeervak waarvoor ik zojuist mijn knipperlichten heb aangezet. Ik parkeer mijn auto en zet mijn lichten uit. De auto komt direct op mij af en na een paar seconden mindert de bestuurder vaart. Ik ben benieuwd wat ik aantref. Vindt hij mij aso? Ondankbaar? Een watje dat er niet langsdurft? Een man op leeftijd zit achter het stuur en hij heeft zijn hand voor zijn mond geslagen. Duidelijk zichtbaar giechelt hij hardop in zijn hand om zijn misplaatste galantheid. Hij had er duidelijk geen rekening mee gehouden dat ik misschien wel gewoon wilde parkeren. Ik steek mijn duim naar hem op. Mensen zijn cool.

Bekijk bericht