Vandaag hadden we vier suïcidale rijstwafels. Ze sprongen zo vanuit het keukenkastje in de afwasteil. Eenmaal daaruit gevist, lieten ze zichzelf op de grond kletteren.
En dan noemt mijn vriend míj een kluns!
Geen woorden voor
Busreisje
Samen met mijn zus reis ik vanuit Amsterdam naar Haarlem. Voor de leuke afwisseling gaan we vanmiddag met de bus in plaats van met de trein. We zitten vrij vooraan en de buschauffeur is een vriendelijke man. Hij neuriet vrolijk met de muziek mee.
Het is een prettige route en inmiddels rijden we op de snelweg. Dan schrikt de buschauffeur plotseling heel erg: “O god!” We zijn direct op onze hoede. Wat zou er gebeurd zijn? Schiet het door mijn hoofd. De buschauffeur spreekt: “Ik rijd zo naar huis joh! Ik heb de verkeerde afslag genomen! Shit!”
“Wat zijn we uit hè?”
Samen met mijn vriend ben ik vanavond in Rotterdam. Ondanks dat het maar een uur rijden is, zijn we nog niet vaak in deze stad geweest. Toch zijn we hier niet voor een citytripje. We hebben namelijk kaartjes gewonnen van de musical De Tweeling! Precies op tijd arriveren we in het mooie Luxortheater. De zware bel galmt al door de hal: de voorstelling gaat zo beginnen. Mijn vriend heeft de kaartjes en hij laat zich de weg wijzen. In Frankrijk heb ik zelf de plaatsen in de zaal aangegevinkt, maar ik weet niet meer precies waar ik ons nou heb neergeplant. Verheugd zie ik dan ook dat we vrij vooraan zitten. “O ja, rij 5, dat is ook zo! Leuk, een keer lekker dichtbij!” Omdat we zo laat zijn, is het makkelijk te zien waar onze zitplaatsen zijn op rij vijf. Het zijn nog vier lege stoelen naast elkaar, dus we zijn niet eens als laatste! Bedenk ik me verheugd. Een rits mensen staat vriendelijk voor ons op. “Dank u, sorry hoor!” Zeggen we beleefd. “Stoel 31 en 32” zegt mijn vriend. Beteuterd staar ik naar de stoelen waar we voor staan. Negen t/m twaalf. We kijken elkaar aan en richten ons tot de vrouw naast ons: “mevrouw, dit is toch rij 5? – Jazeker!” Vreemd. Toch gaan we maar zitten: de rij is immers helemaal vol. Misschien dat anderen zich vergist hebben. Uiteraard ben ik nieuwsgierig en pak ik de kaartjes nog eens voor me.
Belspelletjes
(2000) Samen met mijn zus speel ik bij een vriendin. Het is woensdagmiddag en we zijn lekker vroeg uit van school. We hebben zin om een leuk spelletje te doen en we besluiten dat we willekeurig mensen gaan bellen. “En wat zeggen we dan?” Op serieuze toon spreken we af dat we onze tong gaan uitsteken en daar dan een geluidje bij maken. Onze vriendin typt wat willekeurige nummers in en wacht tot de telefoon overgaat. Na een paar seconden neemt een vriendelijke mevrouw de telefoon op en onze vriendin maakt het geluidje: “plffrlllll”. Daarna hangt ze op. We schateren het uit. Kinderlijk, onschuldig kattenkwaad. Ook mijn zus en ik bellen een paar keer en het spel verveelt ons niet. Sommige mensen reageren lachend, anderen vragen: “hallo, wie is dit?” Een prachtig spelletje. Na zo’n vijf nummers gebeld te hebben en ook daar weer opgehangen te hebben, gaat het echter mis.
Zeg ehh.. ik weet dat ik niet kan multitasken, maar dit lukt me nog net wel ;)
Ook vandaag is weer een werkdag. Ik sta achter een machine die maar op een rustige snelheid kan draaien. Het is dan ook heerlijk rustig werken, maar het komt er ook op neer dat ik me een beetje verveel. Op een gegeven moment komt een collega naar me toe. We kletsen wat over mijn Franse ervaring en hij vertelt me dat hij in september naar de rommelmarkt in Lille gaat. Leuk! Omdat de machine zo traag gaat, ben ik blij met de afleiding. Op het moment dat we praten, laat ik de machine verder draaien: ik kan het nog makkelijk bijhouden. Toch kijkt de collega me bezorgd aan: “Red je het wel? Het loopt aardig op zo hoor!” Ik antwoord dat ik het prima bijhoud en dat ik het juist fijn vind dat het een beetje doorloopt. Hij knikt, maakt zijn verhaal af en loopt weer weg. Hij draait me de rug doe en ik zie dat hij stiekem een vinger uitsteekt om mijn machine langzamer te zetten. Smiecht! Ik heb je wel door! Even heb ik zin om ook iets met een bepaalde vinger te doen, maar dat doe ik natuurlijk maar niet 😉 Licht beledigd maar geamuseerd zet ik de machine weer ‘sneller’.