“Goedemorgen, ik kom mijn diploma ophalen.” Het is maandagochtend en ik sta bij de studentenbalie bij de Hogeschool Utrecht. Ik heb besloten om het ontzettend feestelijk aan te pakken: géén diploma-uitreiking, gewoon een handtekening bij de balie. Net zo makkelijk en het scheelt weer een paar uur verplicht zitten ;-).

“Van harte gefeliciteerd, ik pak hem er even bij!” De vrouw achter de balie haalt een boek zo groot als het boek van Sinterklaas tevoorschijn -há, er zijn meer ‘praktische’ studenten zoals ik- waar ontzettend veel diploma’s inzitten. “Kijk, daar heb ik hem.” Net wanneer ze het diploma voor mijn neus wil leggen, komt er een huilende student aangerend. Arm ding. De vrouw kijkt me verontschuldigend aan en vraagt me of het okee voor mij is als ze even de student gaat helpen. Geen probleem! Nieuwsgierig luister ik mee. “Mevrouw, HELP. Ik heb tentamen over zeven minuten en ik weet niet waar ik moet zijn. Ik sta nergens op de lijst.” Door haar paniekmoment is ze haar studentnummer vergeten. Bovendien praat ze zo snel dat ze haar achternaam wel drie keer moet spellen, waardoor het proces niet per se versnelt wordt. Ik vind het dapper van de baliemedewerker dat ze de -steeds meer chagrijnig wordende- student ook nog een preek durft te geven dat ze natuurlijk op een andere website had moeten kijken voor het lokaal.

Een paar minuten later loop ik met mijn papiertje op zak weer naar buiten. Ik glimlach. Wat heerlijk dat ik me nooit meer druk hoef te maken om het maken van tentamens! Voor de student hoop ik dan maar dat haar moment ook snel zal komen.