Neverdullmoments

Ik deed het niet met opzet

Soms ga ik met de auto naar mijn studie, maar vandaag besluit ik om met de trein te gaan. Het is ongeveer 5 minuten fietsen vanaf mijn huis naar het station, dus dat is prima te doen. Ik zet mijn fiets in de stalling, loop naar het perron en wacht op de trein.

Wanneer ik ‘s avonds terug ben op het station, loop ik direct naar mijn fiets. Naast me is een jongetje bezig met zijn fiets. Hij is nét wat sneller dan ik en fietst alvast de stalling uit. Niet veel later ga ik ook op weg naar huis. Wanneer ik een stukje begin te fietsen, zie ik het jongetje voor me fietsen. Hij heeft de vaart er goed inzitten, dus ik blijf achter hem. Bij het eerste stoplicht wacht ik netjes op een meter afstand.

We fietsen de rotonde op, waar ineens wordt getoeterd. Het jongetje kijkt verschrikt achterom, maar de toeter is niet voor hem (of voor mij) bedoeld. Hij moet dezelfde kant op als ik. Hij begint iets trager te fietsen, maar nét niet traag genoeg om hem in te halen. Ik blijf achter hem, maar de afstand tussen ons wordt wel kleiner. Hij kijkt weer achterom. Wéér slaat hij een weg in die ik ook moet hebben. En daarna nog één. Als hij weer mijn kant op kijkt, begin ík me een beetje ongemakkelijk te voelen. Hij zou toch niet denken dat ik, of all people, hem aan het volgen ben? Ik besluit om, als de volgende afslag wéér hetzelfde is, een andere route te nemen. Hij steekt zijn hand uit naar rechts – waar ik ook heen moet – en ik zie dat er op mijn alternatieve route een vrachtwagen aankomt. Hmm, niet zo chill. Toch maar naar rechts dan. Het jongetje begint harder te fietsen. Kijkt nog een keer achterom. Ik doe net of ik de grachten aan het bestuderen ben en sla dan af, richting mijn straat. Ook híj slaat af (serieus, hoe dan), maar het enorme piepende geluid van mijn remmen kan hem niet ontgaan. Zo. Weet hij ook mooi dat ik gewoon een bestemming had. Ik kijk in de spiegel in de gang om mezelf er van te verzekeren dat ik er niet onbewust angstaanjagend uitzie en loop dan door naar boven.

Chemische regen

We zitten op de fiets naar huis. Mijn vriend heeft vandaag een abonnement genomen bij de sportschool waar ik al sport, dus dan kunnen we er samen heen. Wel zo gezellig! De terugweg vind ik altijd het leukste onderdeel van ‘het naar de sportschool gaan’. Diep respect heb ik voor de mensen die een aantal keer in de week gaan en daar nog zin in hebben ook. Vooralsnog hoor ik niet bij die groep, maar hé, je weet maar nooit.

Ook vandaag geniet ik van de terugreis. Het sporten ging goed, het is lekker weer en we hebben de hele dag nog voor ons. Ik kijk dan ook enigszins verontwaardigd omhoog als ik wat regendruppels voel. Strakblauwe lucht. “Huh, voelde jij ook wa..” Oh. Aha. Ik kijk opzij en zie een vrouw in een geparkeerde auto zitten die ontzettend fanatiek haar ruit aan het schoonsproeien is met de ruitenwisservloeistof. De regen rook inderdaad wat chemisch, haha.

Bekijk bericht

Indonesië deel 7 – Ubud

Wat is het fijn in Ubud! Het centrum is erg ingesteld op toeristen, maar dat maakt het eigenlijk wel erg gezellig. Goed voor een paar dagen, zoeken we daarna de rust weer wat meer op.

Een vriendin van me heeft twee maanden in Ubud gewoond en geeft ons leuke tips voor wat we kunnen doen hier. Zo bezoeken we allereerst de markt. Tot een uur of 9 in de ochtend worden voornamelijk groenten en fruit verkocht, daarna wordt het omgebouwd tot een toeristische markt. De geuren van de ochtendmarkt zijn wel de hele dag gezellig aanwezig. Vóór deze vakantie had ik geen flauw idee hoe Durian ruikt, inmiddels ben ik daar wel achter haha! Ik heb hem nog niet durven proeven.

Later die middag bezoeken we het bekende Monkey Forest. Goed voorbereid als we zijn nemen we helemaal niets mee; geen zonnebrillen, geen plastic tasjes en geen eten. De apen vinden ons dan ook bijzonder saai en keuren ons geen blik waardig. Het is alsnog heel geinig om te zien hoe de andere toeristen zich aan de haren laten trekken door de aapjes, omdat ze hen bananen voeren. Mocht je wel aangerand willen worden door een aap, dan kun je ter plekke stukjes banaan kopen!

Bekijk bericht

Terschellinger moments: de parabenenvrouwen

Samen met mijn vriend ben ik op vakantie op Terschelling. Op zondag stappen we op de fiets om een rondje eiland te fietsen. Na een tijdje door de bossen gereden te hebben, komen we bij een mooi meertje dat ook wel “de Doodemanskisten” wordt genoemd. De reden waarom het meer zo heet, is nog altijd niet helemaal duidelijk. Er gaan geruchten dat er oude zeelieden begraven zijn. Anderen zeggen dat er kisten van arme mensen begraven zijn. Het lijkt de eenden in ieder geval niet veel te boeien wie of wat er begraven ligt: ze zwemmen er vrolijk op los.

Nadat we om het meer gefietst hebben, ploffen we neer op een bankje in de zon. Het is hier heerlijk rustig en we pakken onze leesboeken erbij. Chill! We lezen zo’n tien minuten en ik zit helemaal in mijn verhaal. Op dat moment hoor ik in de verte echter twee vrouwen luid kwebbelend aankomen. Met luide stem kletsen ze honderduit over hun vriendinnen en ze ploffen op het bankje naast ons neer. “Zo, laten we ons maar even tussen dat stuur wurmen. Die staat hier ook lekker handig.” Ik kijk op van mijn boek om ze eventueel gedag te zeggen en te vragen of we de fiets moeten verplaatsen, maar ze zijn duidelijk helemaal in hun gesprek verwikkeld en ze schenken ons geen aandacht.

Bekijk bericht

Muhaha, thanks for supporting us ;)

Het is zondagochtend en mijn vriend en ik zijn heel burgerlijk een rondje aan het fietsen. We wonen vlakbij de bossen en de duinen en we besluiten om lekker die kant op te gaan. Ondanks dat het warme weer een beetje over is, genieten we van de frisse lucht. Altijd lekker op de zondag 😉

Na zo’n uur gefietst te hebben, komen we op een smal paadje waar een gezin aan het wandelen is. Papa heeft zoonlief (jaar of vijf) op zijn rug en zegt met een gek stemmetje: “ja Tim, die mensen mogen hier eigenlijk niet fietsen, maar zullen we toch maar aan de kant gaan?” Ik vang hun gesprek op en vraag verbaasd: “huh, mogen we hier niet fietsen?” Ik ben hier nooit eerder geweest, maar ik kan me niet herinneren dat ik een verbodsbordje heb gezien. “Nee hoor, geen idee!” zegt de vader lachend. “Even de grappige papa uithangen.” Tim zegt verontwaardigd: “nou pap, dat is ook niet aardig. Ga maar gauw aan de kant, misschien mag jij hier wel helemaal niet lopen!”

Bekijk bericht