Verontrustende black-out ;)

Het is woensdagochtend en ik heb het eerste uur vrij. Heerlijk, zo’n ‘uitslaapdagje’ in het midden van de week. Omdat ik geen kopieën hoef te maken, mag ik van mezelf even voor half negen vertrekken. Zonder file ben ik dan ruim op tijd.

Twintig minuten later rijd ik helaas een file in. Ik heb wat speling met mijn tijd, dus als het niet al te lang duurt gaat dit helemaal goedkomen.

(…)

Over 800 meter kan ik mijn afslag nemen. Vóór mijn afslag zit nog een andere afslag, waar ik inmiddels met een slakkengang langsrijd. Het busje voor me stopt en even staan we stil. Ik houd de tijd in de gaten: mijn les begint over 18 minuten. Het wordt inmiddels krap, maar er is nog geen paniek.

De volgende twintig seconden rijd ik nog steeds super langzaam langs de afslag. En dan gebeurt er iets onverklaarbaars. Ik kijk in mijn rechterbuitenspiegel en ineens vind ik mezelf enorm dom. Hoezo ben ik niet rechts voorgesorteerd voor mijn afslag?? Waarom rijd ik achter dit busje? Ik moet NU naar rechts! Ik wacht een rode auto af die rechts langs mij heen zoeft en ik draai mijn stuur naar rechts. HA! Nu kan ik er lekker langs. 

Na zo’n twee seconden besef ik dat er iets goed fout gaat. Ik heb de verkeerde afslag genomen. Direct krijg ik een flashback naar mijn sollicitatiegesprek: toen pakte ik ook deze afslag. (“Dat gaat me nooit meer gebeuren”, dacht ik toen nog).

Terwijl ik mezelf echt oliedom vind, begin ik nu wel nerveus te worden voor mijn eerste les. Waarschijnlijk zal ik het nét niet gaan halen. Nerveus hik ik er een lachje uit. HOEZO neem ik de verkeerde afslag naar mijn werk? Ik heb hier al honderd keer gereden!

Gelukkig lukt het me algauw om bij een rotonde te keren en race ik richting mijn werk. Uiteindelijk parkeer ik mijn auto twee minuten voordat de les begint op het parkeerterrein. Hier ga ik dus mooi niemand iets over vertellen. Yeah right. 

 

“Oja, oeps!”

Na drie weken in Nieuw-Zeeland te hebben gewerkt is mijn vriend weer gezellig thuis. Hij heeft ervan genoten en heeft mooie dingen gezien en gedaan. Zo kreeg ik bijvoorbeeld ineens een berichtje: “Laura, verrassing! Ik ga over 15 minuten parachutespringen!”

Wat onder andere hoort bij Nieuw-Zeeland is dat je links moet rijden. Ondanks dat dit snel went, horen daar toch de nodige errors bij. Lachend vertelt mijn vriend erover en ik kan me inderdaad voorstellen dat het soms lastig oversteken is, of dat je wel eens per ongeluk aan de verkeerde kant instapt.

Één error vind ik echter wel heel grappig, niet wetende dat deze error mij later deze middag zou laten schrikken…

(…)

“Even naar de supermarkt?” We lopen naar de kapstok en trekken onze jas aan. De auto staat voor de deur en mijn vriend stapt (aan de goede kant!) in. We rijden de straat uit en slaan linksaf. Het moment om de richtingaanwijzer aan te zetten. In plaats van subtiel linksaf te knipperen, zet mijn vriend KEIHARD de ruitenwissers aan.

Spullencontrole

“Mevrouw, heeft u een pen voor me?” Okee, kalm blijven. Iedereen kan een keer zijn etui vergeten. Dat het bij deze leerling al drie keer is gebeurd in twee weken tijd, laten we even buiten beschouwing. “Heb je helemaal geen pen bij je? Hoe doe je dat bij de andere vakken dan?” De leerling haalt haar schouders op. “Ik leen gewoon van iedereen wat.” Nadat ik haar een pen uitleen, neem ik een beslissing.

“Goed, ik wil dat iedereen even zijn spullen neerlegt en deze kant op kijkt. Luister goed. Om goed aan het werk te kunnen is het belangrijk dat je je spullen bij je hebt. Zonder rekenmachine, pen of geodriehoek maak je het jezelf wel erg moeilijk om de opdrachten te maken. Volgende les ga ik daarom een spullencontrole doen!”

(Twee dagen later)

“Goedemorgen, leg je spullen maar op tafel! Ik kom zo een rondje doen. Ligt er niets op je tafel, dan ga ik ervan uit dat je het niet bij je hebt.” Tevreden kijk ik naar de leerlingen die kennelijk na een simpel dreigementje als spullencontrole toch echt hun spullen wél mee kunnen nemen. Slechts drie leerlingen een kruisje, lang niet slecht! Dat ga ik vaker doen.

Die avond heb ik een tentamen, waardoor ik na mijn werk direct door moet racen naar Utrecht. Tien minuten voordat de toets begint, ga ik het lokaal binnen waar ik moet zijn. Ik leg mijn spullen op tafel en loop naar voren om mijn jas en tas voorin te leggen. In mijn hoofd neem ik de tentamenstof nog snel even door. “Beste mensen, we gaan zo beginnen. Heeft iedereen alles wat hij nodig heeft?” Ik controleer mijn tafel en kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Pen vergeten. Laat mijn leerlingen het niet horen, hihi.

Bekijk bericht

Verkeerde tekst

Ik zit in de auto op weg naar mijn werk. Sinds vorige week luister ik naar Skyradio Christmas, ik hou echt van deze tijd van het jaar. Je zou denken dat ik de teksten van de kerstliedjes inmiddels wel zou moeten kennen, aangezien het assortiment van Skyradio niet ontzettend groot is. Daarnaast worden de liedjes jaar in jaar uit helemaal grijs gedraaid. Wat ik trouwens geen probleem vind, laten we dat even duidelijk hebben.

Ook nu komt er weer een kerstliedje voorbij. Na de introductie zet ik met volle borst in. LEAVE THE WORLD, LET THEM KNOW IT’S CHRISTMAS TIME!!! Nadat ik deze zin drie keer gezongen heb, begin ik toch wel te twijfelen aan mijn woordkeuze. Erg kerstig is het niet om iemand van de aardbodem te laten verdwijnen, haha! Na wat speurwerk op google – 1 tel – zie ik dat ik slechts één woord verkeerd zong. ‘Feed’ in plaats van ‘Leave’. Geinig dat één zo’n woord toch wel een enorm verschil in betekenis oplevert.

Bekijk bericht

De bioscoop

“Mevrouw? U moet uw e-ticket beneden op de automaat scannen, dan komt er een geldig bioscoopkaartje uit.” Ik ben net in de bioscoop aangekomen en heb zojuist de trap naar de kaartcontroleurs (bioscoopconducteurs?;)) beklommen. “O! Eh, okee tot zo.” Ik maak een rechtsomkeert en ga op weg naar de automaat.

Mijn vriend zit al boven met mijn schoonmoeder, schoonzussen en twee vrienden. We gaan gezellig naar de première van Star Wars!

Bij de kaartjesautomaat lees ik de instructies. “Haal hier uw tickets af. Scan uw e-ticket linksonder bij de scanner.” Ik vouw mijn ticket zo dat de barcode goed te scannen is en ik houd hem linksonder voor. Hij pakt hem niet. Heb ik de barcode goed zichtbaar? Ja, dat kan het niet zijn. Ik probeer het ticket op iets meer afstand te houden, maar het lampje herkent mijn ticket naar niet. Ik kijk wanhopig om mij heen: zal iemand mijn pogingen inmiddels al hebben opgemerkt?

Na het nog zo’n twee keer geprobeerd te hebben, sta ik op het punt om het op te geven. Waarom doet dat pokkeding het nou niet?

Ik besluit de tekst nog een keer te lezen. Scannen. Linksonder. O. O wacht. Er zit nóg een vakje linksonder. Bliep. Goh!

Enigszins vertraagd loop ik trots met mijn ticket de trap weer op. “Gelukt hoor!” roep ik nonchalant. Dat ik zojuist mijn eigen Ticket War heb gevoerd hoeft niemand te weten. Oké, op jullie na dan ;).

Bekijk bericht