Aardige move

Daan is uit eten met zijn werk en ik heb mezelf lastminute bij Dorinde en Thomas uitgenodigd om daar te komen eten en werken, gezellig!

Ik heb op verzoek nog even een aubergine bij de Jumbo gehaald en Thomas begint met koken. Dorinde en ik ‘laten ondertussen de katjes even uit’ in de tuin. Ze worden steeds groter en zelfstandiger en het is belangrijk dat ze ook hun eigen weg leren te gaan. Toch is ouderlijk toezicht nog wel even handig bij de eerste sprongetjes over de schutting bij de buren 😉

Na een tijdje is het eten bijna klaar en is het tijd om de jongens weer naar binnen te doen. Dirk zit in de tuin van de buren en ik weet van mijn eigen kat James dat een stukje aluminiumfolie wel eens een goed lokobject kan zijn. We maken er een soort stokje van, poeren het door de schutting en Dirk komt inderdaad algauw over de schutting gesprongen. Top, one down.

Rover daarentegen blijft misschien wel in de tuin, maar hij laat zich door de begroeiingen niet zo makkelijk pakken. Wanneer hij op een gegeven moment diep in een bosje zit, voer ik opnieuw de ‘pak de aluminiumfolie’-manoeuvre uit. Ik zit op mijn hurken bij de bosjes en even later komt  Rover inderdaad aangeslopen. Wanneer hij dicht bij me is, ben ik in staat hem te pakken. Op dat moment verlies ik echter mijn evenwicht en val ik vol overgave in de bosjes. Terwijl ik de aarde van mij afveeg, schiet ik keihard in de lach. Rover maakt zich los en rent vrolijk weer weg. Dorinde begint verderop in de tuin ook hard te lachen en achter de schuifdeur zie ik Thomas in de keuken ook op de ‘uitlach’-modus gaan.

Uiteindelijk lukt het ons bij een tweede poging wel om Rover te pakken, waardoor we even later rustig van het eten kunnen genieten. Wij van een lekkere curry, de jongens van hun brokjes.

Soms lukt het gewoon niet zo goed

Op 18 februari 2017 gebeurde dit:

Wanneer we even later bij de halte aangekomen zijn, stappen we uit en komen we op het perron. “Wacht eens even… dit is niet de goede halte! Normaal moeten we links uitstappen, niet rechts! We moeten de volgende halte hebben!” We kijken elkaar aan en draaien ons om om weer in te stappen. Op dat moment gaan de deuren echter net dicht, waardoor wij heel knullig proberen onze arm door de deuropening te wurmen. Tevergeefs. Awkward. De metro rijdt weg en een beetje beteuterd kijken we hem na.

Dan zie ik ineens het licht. “Onee wacht! We moeten de tweede halte hebben. We zijn een halte te ver uitgestapt.” Giechelend lopen we richting de roltrap.

Op 13 maart 2019 gebeurde dit:

Ik ben onderweg naar dezelfde vriendin, die inmiddels op een andere plek woont in Amsterdam. In mijn Whatsapp zoek ik het bericht terug waar ze haar adres heeft gedeeld.

“Als je nou daar je auto parkeert en dan die tram neemt, dan is het nog 5 minuten lopen!” waren de super duidelijke instructies. Kan niet misgaan.

Auto geparkeerd: check. Tram: check. 5 minuten lopen: fail. Na zo’n 10 minuten kijk ik bedenkelijk nog eens naar het adres. Ooooo. O mijn God. Ik heb een “1” bij het huisnummer gedacht, waardoor ik dus 50 huizen te ver ben gelopen. In een straat in Amsterdam kan dat best een tijdje duren kan ik je vertellen ;).

Ik ben benieuwd welke datums en ‘verkeersblunders’ ik straks aan dit lijstje kan toevoegen 😉 Blijf je daar voorlopig nog even wonen, M?!

Blunder of the year, zoooo dom hahaha

De oplettende volger heeft mijn aankondiging via Twitter zondag misschien al gezien:

“O neeeeee, wat dom!!!!” *Belt zus op om dit nieuws te vertellen* #wordtvervolgd #blogvandinsdag #keihardbalen #stiekemwelgrappig (Laura)

In de hashtag zie ik staan dat ik het stiekem wel grappig vond. Op zich vind ik dat nog steeds wel, maar het blijft toch ietwat pijnlijk om over te schrijven… 😉

(…)

Afgelopen week hebben wij een slimme meter laten installeren in onze meterkast. Met een slimme meter kun je de gas- en elektriciteitsstanden op een afstand laten uitlezen, heel handig! Binnen een aantal jaar krijgt iedereen volgens mij zo’n ding, maar dat terzijde.

In onze meterkast hebben wij allemaal schoenenplanken, deze moeten er voor de installatie uit. Mijn vriend heeft dit van tevoren keurig gedaan en heeft de schoenen zolang in de gang opgestapeld (hallo enorme berg schoenen).

Een paar dagen later is de berg nog altijd reusachtig en ik besluit om mijn schoenencollectie eens te gaan sorteren. Om mezelf te motiveren, leg ik er een vuilniszak bij. Met mezelf spreek ik af dat ik de schoenen die ik al lang niet meer heb gedragen, in deze vuilniszak moet doen en deze naar de textielcontainer moet brengen.

Het eerste paar dat in de zak verdwijnt doet een beetje pijn, maar eerlijk is eerlijk: ik draag ze nooit meer en ik kan er misschien iemand anders nog gelukkig mee maken. Op een gegeven moment heb ik de smaak te pakken en de zak wordt voller en voller. Ik geef mezelf een schouderklopje: goed bezig!

Dan kom ik bij mijn zwarte laarsjes. Ik heb twee paar en één paar draag ik niet meer, omdat de hak eruit is. Ik kan er in feite nog wel op lopen, maar met een holle hak loopt het toch niet zo comfortabel. Hup, weg ermee!

Na zo’n zes paar schoenen is de zak vol en ik ga er direct mee naar de textielcontainer. Opgeruimd staat netjes! Meteen gooi ik ook ons glaswerk, oud papier en plastic weg. Lekker burgerlijk bezig, top!

Die avond ga ik met mijn vrienden naar een feestje en ik verheug me al om mijn opgeruimde schoenencollectie weer te zien en een paar schoenen uit te kiezen. Ik besluit om voor mijn zwarte laarsjes te gaan: de rest van mijn outfit is vrij druk, dus het is wel mooi om donkere schoenen te dragen.

Ik trek het ene laarsje aan en pak vervolgens mijn andere. Terwijl ik hem aantrek, begint me iets te dagen. Hoezo heeft deze een rits…? Mijn laarsjes hebben toch ge… O. O mijn God. O nee. Nee. NEEEEEEE. “NEEEEEEEEE!” roep ik nu ook hardop. Mijn vriend kijkt me vragend aan. “Wat is er??” Ik staar verdoofd voor me uit. “Weet je nog dat ik vanmiddag mijn schoenencollectie heb opgeruimd?” Mijn vriend begint te lachen: “wat heb je nu weer gedaan? HAHA!” Sip kijk ik naar mijn schoenen. “Ik heb per ongeluk van allebei de paren 1 zwart laarsje weggegooid.”

Ik moet er nu weer keihard om lachen, hahahahahahah. Enerzijds baal ik wel: met mijn maat 42 is het soms best wel lastig om mooie, subtiele kleinogende schoenen te vinden (vaak sta ik met het formaat ‘kano’ in mijn hand), maar aan de andere kant vind ik het ook wel weer geniaal. Hoezo heb ik in godesnaam niet goed gekeken welke laarsjes er bij elkaar hoorden?

In ieder geval heb ik nu weer een mooi excuus om nieuwe schoenen te kopen, hihi.

 

Uiteráárd verliep het op deze manier

Samen met mijn zus ben ik onderweg met de auto om even gauw bij iemand langs te gaan. Het is warm weer, dus ik pak mijn flesje spa rood uit mijn tas om zo wat verkoeling te krijgen. Ik neem een slok en bied mijn zus ook een slokje aan. Vervolgens draai ik het dopje er weer op. (Je voelt de spanning hè, waar gaat dit heen? ;))

Na een paar minuten zijn we op onze bestemming aangekomen en mijn zus parkeert de auto. Terwijl ik uitstap, voel ik de föhn van buiten op me af komen: wat is het toch warm vandaag! Ik ‘besluit’ om nog een slokje te nemen en ik draai het dopje van het flesje. Helaas is mijn grip niet goed, waardoor het dopje uit mijn hand glijdt. Het dopje rolt rebels onder de auto, waardoor ik er precies niet bij kan. SHIT. Hulpeloos sta ik met mijn open flesje in mijn hand (*feel the drama*) en denk ik: “wat nu?” Mijn zus ziet wat er gebeurt en barst keihard in lachen uit. “Nou, dan moet je het flesje maar open meenemen hè.” Even twijfel ik, maar ik vind dat toch niet echt handig. Ik ken de mensen bij wie we langsgaan niet zo goed en straks laat ik hem wel per ongeluk vallen (eerlijk is eerlijk: klunzig ben ik op z’n tijd best wel). Ik buk even om te zien of ik echt niet bij het dopje kan, maar hij ligt echt te ver weg.

“Ik zet het flesje wel even op de stoep.” Mijn zus kijkt me aan: “nee joh, zet hem gewoon in de auto! Straks plast er een hond in, hahaha.” Mijn zus houdt de deur al voor mij open en voorzichtig zet ik het flesje op de autostoel. Vervolgens gooit mijn zus de deur net iets te hard dicht, waardoor het flesje vervaarlijk wiebelt en we allebei een kreetje uitslaken. Gelukkig blijft hij uiteindelijk dapper staan en kunnen wij onze weg vervolgen.

Wanneer we om de auto heen lopen zien we dat we naar het verkeerde dopje onder de auto hebben gekeken en dat ‘ons’ dopje gewoon de andere kant onder de auto is uitgerold. OMG. We besluiten toch maar stoer om het flesje zo te laten staan. Tijdens dit soort gebeurtenissen gun ik de voorbijgangers ook gewoon een blog als deze, hahaha. Heerlijk knullig weer 😉

Het stoplicht

Een echtpaar staat met de fiets (schattig, ook bijna dezelfde!) bij een kruispunt op hun stoplicht te wachten. Zelf kom ik net aanrijden en mijn stoplicht springt op oranje. Na een paar seconden afgeremd te hebben, kom ik vlak voor de fietsers tot stilstand. Ik vang de blik op van de man en de vrouw en ze glimlachen naar me. Dat vind ik altijd leuk, als mensen spontaan contact met je maken. Vervolgens kijken ze weer voor zich uit, wachtend tot hun eigen licht op groen springt. Helaas.. ze moeten nog even wachten: de auto’s van links komen eerst onze kant op.

Ik zet de radio wat harder voor het nieuws en werp nogmaals een blik richting het echtpaar (want: ik heb toch niks te doen). Ze staren nog steeds strak voor zich uit. Vreemd… Het leek net zo gemoedelijk, maar nu zeggen ze al een tijdje niks tegen elkaar.

Dan springt hun stoplicht op groen en de man komt direct in beweging. KEIHARD trapt hij weg. De vrouw steekt over en slaat linksaf. O, goh. Het is helemaal geen echtpaar, hahahaha. Ik moest er echt even van bijkomen.