Stilstaan bij avonturen

Ik weet nog goed hoe ik mijn kamertje binnenkwam, mijn vest uittrok en even op de bank neerplofte. Een brok in mijn keel wegslikkend. Bizar: in vier uur tijd ben ik naar mijn nieuwe leven gekard. De komende zeven maanden zal ik in Duinkerke wonen.

Het is inmiddels een jaar geleden dat mijn Frankrijkavontuur begon. Op 28 september: een heerlijke nazomerdag.

Ik heb me geïnstalleerd, geniet van mijn eerste maaltijd en denk aan de volgende dag die zal komen. Ik heb een bezoek aan de bank gepland, ga wat boodschappen halen en ik ben van plan om naar mijn nieuwe werk te fietsen.

Nu, oktober 2016, denk ik met een warm gevoel terug aan deze tijd. Het wordt weer kouder buiten, wat mij de winterse periode in Frankrijk heel erg doet herbeleven. Dichtgestopt in mijn winterjas dartelde ik daar rond. Tochtje naar de haven, wandeling naar het strand. Heerlijk was het. En wat is het toch snel gegaan: jullie hadden gelijk.

Ik zet bewust muziek op uit die tijd. Herleef mijn trappenhuis weer. Denk aan het werk. Het maken van nieuwe vrienden. Lachen in een vreemde taal.

Het was fantastisch.

Een wit voetje halen

In Duinkerke zijn mijn vrienden op bezoek en met z’n zessen slapen we in één ruimte. Het is even wat georganiseer, maar het is een gezellige boel!

’s Avonds ligt mijn kamer vol met luchtbedden en tassen en rond één uur gaan we naar bed. Als we allemaal onder de wol liggen, spreekt een vriend me toe: “Ja, Lau, nu moet jij het licht uitdoen hè!” Even doe ik alsof ik doof ben: ik lig al heerlijk warm en ik heb geen zin om weer uit bed te gaan. Ik reageer protesterend: “als jij nou gewoon even je arm uitstrekt, dan kun je er zo bij!” Hij gaat niet akkoord.

We discussiëren nog even over en weer, totdat ik me overgeef en besluit dat ik deze taak maar moet vervullen. Hilarisch moment. Blijkbaar dacht hij hetzelfde. Op dezelfde seconde dat ik mijn benen in de lucht gooi om mezelf vervolgens omhoog te zwiepen, komt hij net overeind. Ik zak weer achterover en ik gier het uit. Voltreffer. Ik heb zojuist mijn voet in zijn gezicht gesmakt.

De komende tien minuten ben ik niet in staat om het licht uit te doen.

Dernier Dimanche Dunkerquois

De laatste zondag in Duinkerke.

Samen met de assistenten ben ik naar het strand geweest. De gevoelstemperatuur was nou niet bepaald standje tropisch, zo met de harde wind en de bewolkte lucht. Toch hebben de twee Britse assistenten in de zee gezwommen: hun manier om afscheid te nemen van het Duinkerkse weekend. Stoer! Mijn manier was het eten van een gaufre liégeoise. 

Een prestatie wordt beloond, toch?

Een vriend is vanuit Nederland helemaal naar Duinkerke gefietst en is net gearriveerd. Hij heeft er zo’n 12 uur over gedaan een heeft dikke tegenwind getrotseerd. Stoer!

Die avond ben ik nog even in de supermarkt om wat boodschappen te halen. Bij het diepvriesvak pak ik een grootverpakking Snickerijsjes mee: een toetje dat ik altijd wel haal voor m’n bezoek. Deze keer denk ik ook: “dat vindt hij vast lekker!”

Een stemmetje in mijn hoofd protesteert: smiecht, je kunt ook twee lekkere yoghurttoetjes halen in plaats van een gezinsvoorraad aan ijs. Je weet best dat je koelkast over 3 dagen de deur uit gaat. 

Week-end avec ma belle (-) famille

Ik sta voor mijn voordeur in Duinkerke en ik zwaai mijn schoonmoeder en schoonzussen uit die in hun auto steeds kleiner worden. We hebben een topweekend gehad en we hebben ontzettend gelachen!

Op vrijdagochtend begint het weekend al direct gezellig: ik ben deze week in Nederland geweest, dus ik stap nu gezellig bij mijn schoonfamilie in de auto om mee te toeren naar Duinkerke. We kletsen aan één stuk door en ondanks dat we wat vertragingen hebben, zit de sfeer er goed in!

Bekijk bericht