Een prestatie wordt beloond, toch?

Een vriend is vanuit Nederland helemaal naar Duinkerke gefietst en is net gearriveerd. Hij heeft er zo’n 12 uur over gedaan een heeft dikke tegenwind getrotseerd. Stoer!

Die avond ben ik nog even in de supermarkt om wat boodschappen te halen. Bij het diepvriesvak pak ik een grootverpakking Snickerijsjes mee: een toetje dat ik altijd wel haal voor m’n bezoek. Deze keer denk ik ook: “dat vindt hij vast lekker!”

Een stemmetje in mijn hoofd protesteert: smiecht, je kunt ook twee lekkere yoghurttoetjes halen in plaats van een gezinsvoorraad aan ijs. Je weet best dat je koelkast over 3 dagen de deur uit gaat. 

Op straat

Terwijl ik voor het Franse stoplicht sta te wachten, steekt er een jongetje in de verte over bij een zebrapad. Hij heeft licht blond haar, draagt een rond brilletje en ik schat dat hij een jaar of zeven is. Met zijn oranje shirt aan lijkt hij best wel een beetje Nederlands. Sterker nog, hij lijkt best wel op mijn vriend in zijn jongere jaren! Het jongetje kijkt mij inmiddels recht aan, hij moet gezien hebben dat ik hem aan het aanstaren ben. Begint ‘ie ineens als een debiel te dansen op het zebrapad! Dit beeld krijg ik dus nooit meer losgekoppeld van de jeugdfoto van mijn vriend.