Het is de trouwdag van mijn ouders en we zijn gezellig uit eten met het gezin. We zitten in de hoek van het restaurant  en het is nog heerlijk licht buiten door de zomertijd. Fijn! Als voorgerecht smul ik van een vistrio en als hoofdgerecht deel ik een camembert en een ravioli met mijn vader. Life is good!

Eenmaal thuisgekomen besluit ik om nog een kopje thee te drinken. Ik zet de waterkoker aan en kies alvast een smaak uit: Russian Earl Grey. Terwijl het water warm wordt, hoor ik dat mijn vriend in de woonkamer een wit paaseitje pakt. (We hebben alleen maar wit, het is dus niet zo dat je dat verschil kunt horen ;)). Ik snel erheen en mijn vriend houdt demonstratief al een eitje voor mij op (wat kent hij me toch goed haha). “Wow, het lijkt wel alsof er een onuitputtelijke voorraad in deze zak zit!” merk ik op. Mijn vriend kijkt in het zakje en zegt dat er nog maar één in zit. “Die mag jij wel,” zeg ik heel lief tegen mijn vriend.

In de keuken hoor ik inmiddels de waterkoker afslaan en ik schenk het water in een beker. Het zakje doop ik er een paar keer in en ik neem de beker mee naar de woonkamer. Lekker verder lezen in mijn boek!

Na een paar minuten is de thee een klein beetje afgekoeld en neem ik een slok. “Wow, deze thee smaakt echt raar na zo’n paaseitje!” Ik neem nog een slok. “Uhl, het is best wel vies eigenlijk.” Mijn vriend kijkt me aan: “waar smaakt het naar dan?” Ik neem nog een klein slokje: “ja, naar citroen ofzo.” Mijn vriend begint te lachen. “Ik weet het al! Ik heb gisteren de waterkoker ontkalkt met citroensap… Heb je nou serieus dat water gebruikt?” Uiteraard. Moeite om elke keer vers water te pakken, het kookt toch nog? Ik ben direct klaar met mijn thee en ik eis het laatste eitje op. “Voor de lekkere smaak.”