Het is maandagochtend en ik besluit om een lekkere wandeling te maken. Aangekomen in het bos, kijk ik op het bord om een route uit te kiezen. Er zijn twee routes die me aantrekkelijk lijken: een route van 5 km of een route van 13 km. Hmmm, eigenlijk heb ik zin in een route van 8 km. What to do? Ik besluit om eerst de route van 5 km te doen. Mocht ik daarna nog zin hebben, kan ik hem altijd nog een tweede keer doen.
Vrolijk ga ik op pad. De lucht is blauw en het is heerlijk rustig in het bos. Wat een heerlijke eerste vakantiedag! Voor een tijdje gaan beide routes gelijk op. Na ongeveer een kwartier moet ik linksaf voor mijn route. De lange route gaat naar rechts. Even sta ik stil: zal ik…? Oké, ik ga de lange doen. En ik sla rechtsaf.
Het komende half uur kom ik niemand tegen. Wat is het hier ontzettend chill! De vogeltjes kwetteren en mijn hoofd raakt helemaal leeg. Ik denk niet meer na over mijn werk en alle andere dagelijkse gedachten heb ik inmiddels ook van me af kunnen schudden.
Na een tijdje zie ik in de verte drie mensen opdoemen. Ha! Toch nog mensen in het bos. Dan zie ik dat het geen drie mensen zijn, maar twee mensen en een enorme hond. Maar dan ook echt een enorme hond. Wanneer ze nog dichterbij komen, zie ik dat de hond een muilkorf draagt. Op zich ben ik niet bang voor honden, maar het schrikt toch een beetje af.
De mensen lopen inmiddels op zo’n 3 meter afstand en we kruisen elkaar bij een splitsing. “Goedemorgen,” zegt de man vriendelijk. “Mag ik wat vragen? Welke kant ga jij op?” Ik verbaas me even over de vraag maar zeg dan: “ik ga rechtdoor.” De man stopt en laat zijn hond ook stoppen. “Ik heb misschien een beetje een gekke vraag hoor, maar ben jij bang voor honden?” Opnieuw verbaas ik me om zijn vraag, maar ik antwoord: “nee hoor.” De man antwoordt blij: “zou jij dan misschien even stil willen staan? Vind je het goed als ik mijn hond op je afstuur? Dan kan ik hem aan je laten ruiken.” Ehhh, okee. “Dat is goed hoor, sta ik hier goed? – ja, top!” De man laat zijn hond los en blaffend komt het bakbeest op me af. Oei. De man kijkt liefkozend naar zijn hond, dus ik neem aan dat alles volgens plan gaat. Even later komt de hond keurig tot stilstand en snuffelt hij aan me. Vervolgens loopt bij weer rustig terug naar zijn baasjes. “Bedankt, echt heel fijn dat je wilde helpen! We zijn hem aan het trainen en hij moet wennen aan nieuwe mensen.” Tevreden lopen we vervolgens allemaal weer onze eigen kant uit.
