Neverdullmoments

Sweet but shocking

Het is vrijdag en ik heb een klein wondje op mijn nek. Goeie openingszin, of wat?! Mijn pleister zit helaas precies op een ‘scharnier’ in mijn nek, waardoor hij steeds loslaat. Zo ook vanavond. Omdat ik er zelf niet goed bij kan, vraag ik mijn zus om hulp. “Dor, kun je voorzichtig een nieuwe pleister opplakken?” Mijn zus staat op: “jahoor!” Ze pakt de pleister en beweegt hem richting mijn nek. “AU!” Ik veer overeind en we schieten allebei hard in de lach. Mijn zus heeft me zojuist een mega schok gegeven, precies op mijn wondje. “Misschien heb ik hem nu wel dichtgeschroeid.”

Stond niet in de taakomschrijving!

Levensgevaarlijk, docent zijn. Heldhaftig ontleedde ik de kopieermachine toen mijn toetsblaadje vastliep, waarbij mijn knokkel langs een klepje schaafde.

Peuterpret

(Jaren ’90) Mijn oom en tante zijn op bezoek en drinken thee met mijn ouders. Ook hun zoon – onze grote neef – is mee en we spelen in de woonkamer.

Op een gegeven moment ontstaat het stoere plan om te gaan ‘vliegen’. In de woonkamer hebben we een grote fauteuil waar je leuk van de leuning af kunt springen. Tijdens de sprong houd ik de hand van mijn neef stevig vast en land ik keurig op een kussen op de grond.

Ik ben ontzettend enthousiast en ik wil – als een echte kleuter – natuurlijk eindeloos verder springen. Toch stopt mijn neef er na een tijdje mee. Uiteraard mag ik natuurlijk zelf niet verder springen.

Een aantal dagen later klim ik stiekem nog een keer op de stoel om de sprong zelf te wagen. Ik spring en…. KRAK.

Het verhaal waarom ik mijn arm nou gebroken had, klinkt vandaag de dag toch wel wat lullig:

“Het kussentje lag te ver.”

Hortsik! (Edit: snik!)

Ik heb een brede lach op m’n gezicht die er niet af te krijgen is: ik heb vandaag sinds maanden weer paardgereden!

… wait a minute

(24 uur later) met mijn verbrande hals, geschaafde knieën en o-benen  waggel ik nu toch iets minder lachend door de kamer. Da’s toch een joekel van een anticlimax!