Daar word je dan toch een beetje onzeker van

De wekker gaat en ik word opgewekt wakker: het is altijd heerlijk om een dagje vrij te hebben. Ik stap mijn bed uit en zet de douche aan. Tijdens het ontbijt neem ik mezelf voor om er een productieve dag van te maken. Het is nu 08.17 en om 09.00 gaat de bieb open, dus ik heb alle tijd om rustig aan te doen. De laatste tijd vind ik het fijn om in de bieb te werken en te studeren, zodat ik thuis gewoon lekker kan ontspannen. Ik besluit om alvast de vuilniszak buiten weg te gooien, dan hoef ik dat later vandaag niet meer te doen.

Terwijl ik vrolijk naar buiten loop met de vuilniszak – het zonnetje schijnt volop – merk ik dat het toch wel frisjes is buiten. Had ik nou mijn jas maar aangedaan. Ik hoef gelukkig maar 50 meter te lopen voor de vuilnisbak, dat is nog wel vol te houden. Ondertussen, nog steeds lopend naar de vuilnisbak, vliegt er een meeuw in de lucht. Ik ben ongeveer de enige op straat en die paar mensen die wel op straat zijn, hebben allemaal een jas aan. Meneer meeuw had vandaag zijn dag niet en wilde dat kennelijk op iemand afreageren. FLATSJ. Precies naast me (de enige persoon zonder jas!!) is de straat versierd met een stralend witte schijtvlek. Verderop in de straat kijkt een mevrouw me wel erg lang aan, waardoor ik toch enigszins onzeker naar mijn trui begin te kijken. Het lijkt er op dat ik niet geraakt ben, maar misschien zie ik wel een vlek over het hoofd?

Eenmaal weer binnen kijk ik snel in de spiegel en zie ik tot mijn opluchting dat mijn kleding en mijn haar niet geraakt zijn. Wel begin ik eens even goed achter mijn oor te krabben. Toen ik nog op de middelbare school zat, had ik blauwe fietstassen met apenstaartjes (??) erop. Ook deze jongens zijn een keer geraakt door de vogels, waarna ik ze weg heb gemikt. Fietstassen met apenstaartjes gaan nog net, maar met vogelpoep erop is het echt geen gezicht. Misschien is het wel een teken en is mijn trui ook aan vervanging toe? Ik zal het binnenkort toch maar eens aan mijn omgeving vragen, haha.

Bekijk bericht

Uit de hand lopende huiselijkheid

Jongens dit gaat helemaal mis hoor. Ik wil alwéér over koekjes en baksels gaan bloggen.

Heb jij nog iets bijzonders meegemaakt? 😉

So far so good in de wachtkamer

Helemaal goed bezig zonder zweethandjes totdat de deur opengaat en de vorige cliënt de kamer van de tandarts uitstapt. Voordat ik het spontaan ontstane zweet aan mijn broek heb af kunnen vegen, staat de tandarts al met een brede muhahaha-glimlach op mij te wachten. Ik spits mijn oren om te horen of ik een soppig geluidje hoor bij het geven van de handdruk (als het dan toch moet, dan maar een lekker gedetailleerd, vies blogje erover), maar het eventuele geluid wordt overstemd door een: “Zo, daar zijn we weer hè.” Oepsie.