Het is eind januari en Daan en ik zijn een weekendje weg in de buurt van Zwolle. Traditiegetrouw besluiten we om een avondje Sushi te bestellen en we bekijken de verschillende restaurantjes en maken onze keuze.
Die avond wordt de sushi bezorgd, gelukkig kan de bezorger het door onze uitgebreide beschrijving prima vinden! (We zitten in het witte chalet, precies vanaf die hoek van de weg, naast deze auto…).
Daan pakt de tas uit en ik haal de borden uit de keuken. Nadat we alles hebben uitgestald, kom ik tot de treurige ontdekking dat er geen wasabi bij de bestelling zit. We kijken goed in de bakjes, maar het lijkt toch echt te ontbreken. Waarschijnlijk is wasabi gewoon niet zo populair in deze regio, bedenk ik maar troostend.
De sushi smaakt gelukkig prima, maar ik mis toch mijn geliefde groene smurrie. Nadat we klaar zijn met eten, ruimen we de spullen weer op. Terwijl ik in de keuken bezig ben, begint Daan opeens keihard te lachen. Hij heeft zojuist zijn slof geprobeerd aan te trekken, maar merkte dat er een plastic bakje in de weg zat. “HOE DAN?!” vraag ik wanhopig/lachend. Daan demonstreert hoe hij de tas eerder die avond openscheurde, waarbij de wasabi waarschijnlijk een scherpe (;)) duikvlucht heeft gemaakt en precies in zijn nijlpaardslof (haha) terechtkwam. De rebel.
Gelukkig had ik de volgende dag nog wat sushi over en heb ik het ruimschoots kunnen compenseren. Nou, dat hebben mijn traanbuizen geweten hoor ;).
Die Zwolse wasabi wou natuurlijk een ultiem vakantiegevoel ervaren en wat een kick geeft dan een duik naar een nijlpaard uit het westen des lands!