Tegen het stalkerige aan gluur ik naar het raam van de overburen. Er is iets heel geks aan de hand: in een constant tempo verschijnt er steeds een zwart balkje voor het raam. En weer weg. En daar komt hij weer. En weer weg. Ik druk mijn gezicht steeds dichter tegen het raam, zo nieuwsgierig word ik ervan. (Als er nu iemand over de gallerij loopt, heb ik mijn uitleg absoluut niet klaar). Wat is dat voor geks? Is het een wapperend kledingstuk? Is het een apparaat? Oh wacht eens. Wacht, het is een lichaamsdeel! En dan ineens zie ik het. De buuf is op een oefenfiets aan het trainen. Het is haar knie waar ik zo gefascineerd naar sta te kijken. Respect voor het tempo, overigens!
