Terugblik: februari 2019

Aan het begin van elke maand publiceren wij een overzicht van de leukste anekdotes van vorig jaar. Deze keer: februari 2019!

Never dull tweets

Een meisje in de trein brult: “laatste kaart!!”, waarop haar ouders direct met “ssst” reageren. Meisje: “nou, dat is toch leuk nieuws?” #treinleven

– Leerlingen kregen de opdracht om een Frans verhaal te schrijven. Krijg ik er één terug met ‘Franse’ personages: ‘Bért’ & ‘Hénk’. #teacherlife

– Guilty pleasure van de laatste tijd: witte paaseitjes. Mijn prullenbak zit me echt fronsend aan te kijken: “hoe kun jij er zooooveel eten?” 

– Gewapend met mijn pakketje in mijn armen stap ik in mijn auto. Vervolgens bots ik keihard met mijn pakketje tegen de toeter. #hoiburen #awkward #maarstiekemwelgrappig

– Kom je ook bij onze theatervoorstelling kijken? Geeft een leuk beeld van onze Franse lessen in het eerste jaar! – Uhm, ik ga naar de vierde.” #openavond #ojajebentalbestgroot #routinepraatje

– Weekendje weg naar Londen met mijn vriend die hier al heel lang niet meer geweest is. Op Trafalgar Square roept hij enthousiast uit: “ohhh dit weet ik nog! Hier ben ik naar de wc geweest toen!!” #Londen #herinnering #haha

– Al vier dagen naar werk gefietst! #proud #benzineisop #heefterheusniksmeetemaken  

– Keiharde lol om een teddybeer in de kringloopwinkel. Hij was echt gigantisch en had wel drie onderkinnen. De verkoper liep verdedigend lachend langs: “het is een theemuts, dat hoort!”

– Vriendin1 vraagt iets aan vriendin2, die antwoordt: “hoezo vraag je dat steeds?” Vriendin1, vetontwaardigd: “nu vraag ik het aan jou, want net vroeg ik het aan hém!!” En ze wijst naar mij. Hahahaha. Mijn beurt om verontwaardigd te zijn. #ikbenduseenhem #lekkerdan

Open dag op school

Na onze drukbezochte tweede open avond op school ben ik zojuist om 23:00 thuisgekomen. Het was een gezellige avond met enthousiaste kinderen (en ook wel een paar van die “ik-háátte-Frans”/”trauma-aan-mijn-docent-van-toen”/”je-ne-parle-pas-français”-ouders) die kwamen kijken. Zoals altijd hebben wij de voorstelling van Les trois petits cochons opgevoerd en het was wederom een succes. “Wow, kunnen ze dit echt na twee maanden Frans?!”

Om 22:20 stapte ik moe maar voldaan in mijn auto en begon ik aan mijn terugreis. Vervolgens heb ik een halve minuut braaf voor een knipperend oranje stoplicht staan wachten. Oké, deze dag is klaar!

One job

Vandaag worden Dirk en Rover gecastreerd. Uit mijn hoofd denk ik te weten dat ik ze tussen 08.30 en 09.00 naar de dierenarts moet brengen, maar ik weet het niet helemaal zeker. Ik besluit daarom om voor de zekerheid nog even op de website te kijken. 

“Kittens kunnen voor de castratie tussen 08.30 en 09.00 gebracht worden” HA, goed onthouden dus “en moeten nuchter zijn. Dit houdt in dat zij vanaf 18.00 niet meer mogen eten. Water drinken mag nog wel.” Ik krijg het een beetje warm. Precies op het moment dat ik deze zin lees, hoor ik achter mij de katten enthousiast kauwen op hun brokjes.

Een beetje beschaamd bel ik het nummer van de dierenarts. “Dit is het antwoordapparaat van de dierenkliniek. Wij zijn vanaf 08.30 geopend. Voor spoed kunt u bellen naar…” Goh. Ik wacht tot 08.31 en bel dan toch maar op. “Hallo, ja ehh, ik zou eigenlijk nu bij jullie moeten zijn met onze nuchtere katten, maar er is helaas iets misgegaan in de planning met het eten.” De assistent lacht een beetje geforceerd – kan ik begrijpen – en maakt een nieuwe afspraak voor volgende week. Ze kan het niet laten om het gesprek af te sluiten met: “En dan geldt hetzelfde hè! Ze moeten nuchter zijn.” Goed, die was verdiend ;-).

Loop gewoon even om

De sleutel van de achterdeur is kapot. Dat ik nu weet dat ik de achterdeur niet openkrijg is op zich prima. Dat James dit niet weet, maakt het wel wat ingewikkeld. Over het algemeen laten wij onze katjes aan de voorkant eruit. Darcy is dan zo slim om ook aan de voorkant weer naar binnen te gaan, daar zitten we immers vaak en dan kunnen we dus snel opendoen.

James vind het daarentegen heerlijk om achterom te lopen en dan vervolgens tien minuten blèrend voor de achterdeur te staan. Normaalgesproken zwicht ik dan na een tijdje, maar nu sta ik toch echt alweer een tijdje druk voor de deur te gebaren dat ik geen sleutel heb om de deur open te maken. Net nu ik haast heb natuurlijk. “Kun je niet even door het keukenraam springen?”

Vervolgens probeer ik hem met brokjes door het keukenraam te lokken, maar hij staart me hulpeloos aan. “Oké, ik loop nu wel even achterom om je te halen. Blijf je daar? Dan gaan we samen naar de voordeur.”

Wijze les uit dit verhaal: direct de sleutel weer laten maken. Een krijsende kat in je armen is toch wel een erg dramatisch schouwspel voor de buren

Papier hier

Ik ben mijn stapel toetsblaadjes aan het opruimen. Eén van de collega’s geeft aan dat we op school een papierversnipperaar hebben. Top! Probleem opgelost: mijn kluisje niet meer zo vol én de toetsen kunnen niet in verkeerde handen terecht komen. Ik loop naar het apparaat met mijn enorme stapel en zet hem aan. Het ding begint enthousiast te piepen. Ik stop er een A4’tje in die direct in de maag van het apparaat verdwijnt. Nog eentje. En nog eentje. En dan verlies ik mijn zelfbeheersing. Ik zie nog in slowmotion voor me hoe ik minstens 20 A4’tjes tegelijk pak en deze in de mond van de machine prop. De machine sputtert wat en spuugt een fontein aan snippertjes in het rond. Shit.

Ik heb nog nooit zo lang gedaan over het opruimen van mijn kluisje. Ook doe ik een schietgebedje dat er geen camera hangt bij de ruimte waar de versnipperaar staat. Het moet er vast heel komisch uitgezien hebben hoe ik op de grond alle snippers probeerde te verzamelen. Meer digitaliseren. Meer digitaliseren.

In de put zitten

Vandaag heb ik met vrienden afgesproken in Eindhoven om weer eens bij te kletsen. We kennen elkaar van de opleiding in Maastricht en hebben op een plek ‘ergens halverwege’ afgesproken. Het is fantastisch weer en daarom gaan we heerlijk op een terrasje buiten zitten. De tafel waar we met zijn allen kunnen zitten staat nog in de schaduw, maar we zien dat de zon bijna achter de gebouwen tevoorschijn komt. Top!

Terwijl ik aan het vertellen ben hoe het met me gaat, schuif ik mijn stoel naar achteren. Op straat lopen mensen langs die me lachend aan kijken. Nog net op tijd zie ik dat ik absoluut niet kan gaan zitten: er is zojuist een stoelpoot verdwenen in de put die in de stoep van de straat zit. HAHA.

Mocht je ‘geschrokken’ zijn van de titel, die geldt hier dus alleen letterlijk en niet figuurlijk!