Terugblik – anekdotes & vlogs van maart 2021

Een zéér ontspannen rondje fietsen

Je hebt misschien onze vlog van eind februari wel langs zien komen: hier kon je zien dat Dorinde en ik een rondje zijn gaan fietsen. Het was nog lekker vroeg, onze ochtendhoofden zijn goed in beeld, haha.

Waar ik op de vlog best vrolijk keek, was dit tijdens de fietstocht (zo’n 13 km) lang niet altijd het geval. Mijn kant van de gesprekken ging ongeveer zo:

“Ik begrijp er niets van… ik heb mijn band vanmorgen nog opgepompt.”

“PFFFFFF”

“Van de week fietsten we ook samen, toen had ik het toch niet zo zwaar?”

“Ik moet even iets uittrekken hoor, het zweet staat op mijn rug.”

Arme Dor, ze had het steenkoud door mijn slakkentempo. Tijdens het oversteken bij een veerooster (belangrijk thema in mijn leven, blijkbaar? ;)) bleek dat ik gelukkig toch niet zo’n aansteller was: mijn achterband was inderdaad hartstikke leeg. HOE DAN?!

Alle credits gaan naar Thomas, die de band heel lief voor me wilde oppompen nadat we zwoegend (ik) en bibberend (Dorinde) bij Dor thuis aankwamen. Daarna vlóóg ik naar huis en kon ik de wereld weer aan, hahaha.

Ik kom graag in contact met mensen die er ook in slagen om hun band záchter te maken na het oppompen. 😉

Wát een overwinning

Buiten het feit dat ik wandelen sowieso heerlijk vind om te doen, vind ik het ook altijd leuk om mijn stappen bij te houden met mijn fitbit. En dat doe ik helemaal niet neurotisch hoor, maar soms ga ik dan toch net even een extra rondje.

De fitbit zit om mijn linkerpols en soms zorgt dat ook voor grappige situaties. “Goedemorgen! Ik heb al 20 stappen gezet.” En dan lig ik nog in bed en heb ik nog geen stap gezet, haha. Inderdaad, als ik met mijn arm beweeg, registreert hij dat ook als een stap.

Na 10.000 stappen gaat de fitbit altijd trillen dat ik  mijn dagelijkse doel bereikt heb. Het lukt me bijna iedere dag! Maar ook deze overwinning gaat soms af op rare momenten.

Zo zat ik laatst op de bank met mijn benen languit, onder een dekentje, Dirk op schoot. Op het salontafeltje stond een kopje thee die ik nét kon pakken met mijn linkerarm. Je raadt het al: vuurwerk op mijn horloge, 10.000 stappen! Het blijft een grappig moment, haha.

Mijn telefoon houdt trouwens ook automatisch de stappen bij en ook daarop lukt het vaak om de 10.000 stappen te halen. En anders maar lekker niet ;-).

Scène uit een blog over een lunchpauze tijdens een wandeling

Het is prachtig weer vandaag en we besluiten om bij een boomstronk die in het zonnetje ligt even te pauzeren. Ik pak mijn rugzak erbij en trek al gauw een vies gezicht. Gátver! Mijn eitje is gesplasht en er zit allemaal ‘eisnot’ op de bodem van m’n tas. Gelukkig hebben we zakdoekjes bij ons en kan ik het nog een beetje fatsoeneren. “Je stopt toch geen ei los in je tas?” vraagt Thomas me lachend. In my defence: laatst had ik dat ook al gedaan, maar dat was een keihard gekookt ei. Ging prima. Ik had er even niet aan gedacht dat Thomas de eitjes altijd vrij zacht kookt, haha. Mijn rugzak is die avond mooi in de was geweest, die omelet geur stond me toch niet zo aan ;-).

Tevreden docent 🙂

Een paar scènes van vandaag:

“Mevrooooooooouuuuw heeft u een blaaaaaaaaadjuhhhhhhhhh.” Een leerling spreekt het ontzettend vermoeid uit en ik wijs haar op deze toon. “Dit is ongeveer het meest levensmoeie lettertype dat je tot je beschikking hebt, denk ik. Kun je het nu ook zo energiek mogelijk zeggen?” Het meisje gaat er goed voor zitten, straalt qua energie ineens uit haar ogen en zegt met een brede lach: “HOI MEVROUW, HEEFT U EEN BLAADJE?” Als er ook nog een ‘joepie’ uit zou komen, had ik haar oprecht geloofd, haha! Ik complimenteer haar voor deze 180 graden switch binnen drie seconden en tevreden loop ik verder.

“Mevrouw, het is hier warrrrrrrm.” Ik antwoord: “Top, dan hebben ze in de vorige klas lekker hard gewerkt!” Ze kijkt me lachend aan. Daarna vraag ik: “vind je het vies warm, of behaaglijk warm?” Een andere leerling kijkt op van zijn werk. “Behaaglijk? Nooit van gehoord!” Het andere meisje begint hem uit te leggen wat dat betekent.

Yee-haw!

Het is dinsdagmiddag, tijd om de boodschappen op te halen! Soms heb je mazzel en kun je meteen doorrijden naar de ‘laadplek’, soms moet je nog even wachten op een paar auto’s. Ik sluit aan achter een ander wachtende auto. Al gauw blijkt dat ik daar wel een eeuwigheid kan wachten: de auto staat helemaal niet in de rij bij de supermarkt. Ik manoeuvreer mijn auto erlangs en wacht op mijn beurt.

“Hoi! Ik kom mijn boodschappen ophalen.” Ik vertel mijn achternaam waarna het meisje aan de slag gaat. Ondertussen parkeert er nog een auto naast me die net ook onterecht heeft moeten wachten op de onhandig geparkeerde auto. Er stapt een man met een énorme hoed uit. Ik verwacht een ‘howdy’ cowboybegroeting. In plaats daarvan gaat de man met zijn rug naar me toe staan, zijn benen een beetje uit elkaar. Vervolgens hoor ik een klaterende waterstraal. Vol verbazing kijk ik naar deze vertoning. Hij zou toch niet echt.. zó lang stond ie toch niet te wachten? De man kijkt over zijn schouder en grijnst breed. “Zo, dat lucht op!” Hij zwaait met een lege fles water en begint te bulderen van het lachen. Haha! Ik heb m’n boodschappen inmiddels ingeladen en start mijn auto weer. Ik hoop dat deze vrolijkerd er volgende week weer is.

Scène uit “sleutelstress”

Een uurtje later loop ik naar de keuken om soep te gaan maken. Ik pak een snijplank, zet de waterkoker aan en loop dan naar de plek waar we de groentes bewaren. Drie keer raden. De autosleutel ligt heerlijk tussen de uien en aardappels. Serieus, hoe dan? Dan zie ik de tomaten die Thomas vanmorgen bij de supermarkt heeft gehaald. Aaaah, iets té uitgebreid de boodschappen uitgepakt dus ;-).

Vlogs van maart 2021