Na een leuke bos- en heidewandeling, ploffen mijn vriend en ik ’s middags neer bij De Koffiepot in Midsland. Het is lekker warm buiten, dus we bestellen dorstlessende drankjes. Na de situatie bepaald te hebben (we zitten op een heerlijk loungebankje en er heerst een informeel sfeertje), doen we onze wandelschoenen uit en pakken we onze boeken erbij. Chill!
Het is een komen en gaan van mensen op het terras. Op een gegeven moment komen er drie jonge meiden aangelopen. Ik schat dat ze een jaar of 10 zijn. Ik kijk even om me heen of ik hun ouders ergens zie, maar ze zijn echt met zijn drieën. “Hoeveel geld heb jij nog? Ik heb nog vier euro. – Oh, ik heb nog 1. Kun jij anders mijn drinken voor mij betalen? Dan heb ik bij de tent nog wel een euro liggen!” Schattig bespreken ze hun financiële mogelijkheden en vervolgens gaan ze aan het tafeltje naast ons zitten.
Uitgebreid bestuderen ze de kaart. “Oh kijk, ze hebben hier Pepsi en Coca Cola! Grappig. Even kijken, wat vind jij lekkerder?” Het andere meisje houdt haar vinger tegen haar kin. “Mmm, ik denk Coca Cola.” Niet veel later komt de serveerster aangelopen. “Hoi meiden, komen jullie lekker wat drinken?” vraagt ze lief aan de meisjes. “Ja! Doet u mij maar een cappuccino alstublieft.” Zegt het eerste meisje resoluut. De twee andere meisjes gapen haar aan en ik merk dat mijn blogzintuigen wijd op ‘ontvangen’ staan. Samen met mij draaien een paar andere mensen hun hoofd ook om (graag binnenkort solliciteren bij Neverdullmoments!) en ik merk dat mijn vriend ook meeluistert. Een fractie van een seconde later zeggen de andere meiden: “eh, voor mij een Coca Cola, graag. – Voor mij een Rivella, alstublieft!” De serveerster loopt met een grote lach weer weg.
Direct vraag ik me af: is het echt zo gek dat een meisje van 10 een cappuccino besteld? Hm, ja toch wel. Zeker zo met zijn drietjes op een rij verwacht je dat gewoon niet. Ook realiseer ik dat het komt door de manier waarop ze het zei. To the point, rechte rug: ze wist duidelijk wat ze wilde. Alsof ze al jaren meedraait in het volwassen bestaan. En… er is nog iets, besef ik dan. Ze lijkt sprekend op prinses Alexia!
Goed, genoeg gestaard. Terug dat boek weer in! Waar was ik ook alweer? Oja, Harry was bezig met een zwerkbalwedstrijd.
Toch kan ik het even later niet laten om weer te kijken wanneer de serveerster de drankjes komt brengen. Ik ben gewoon nieuwsgierig op welke manier het meisje haar cappuccino zal drinken. Opnieuw volwassen, alsof ze het al eeuwen drinkt? Zal ze beheerst de suiker erin gooien? Drinken met een pinkje omhoog? Goedkeurend knikken? De serveerster zet de cappuccino neer en het meisje doet haar mond open om te bedanken. Tot mijn grote opluchting reageert ze vervolgens precies volgens het leeftijdsboekje: “oh kijk meiden, ik heb een hártje in mijn schuim! Ik ga even een foto maken hoor, oh wat mooooi!”
Tien minuten later gaan mijn vriend en ik weer op pad. Mijn vriend kijkt me aan: “stonden je blogoren open? Cappuccino! En ze leek sprekend op eh…” Blij kijk ik hem aan: “op jou kan ik rekenen.”
Een cappuccino waarbij de koffie geschonken zou worden uit de kan op bovenstaande foto….al was ik vier jaar, dan zou ik dáárvoor kiezen!
De tienjarige zal niets te maken hebben gehad met jouw foto-illustratie, maar wat een wijze grappige Alexia-lookalike en wat Terschellinggenoeglijks dat zij jou een aanstekelijk blogverhaal opleverde.
Hou je blogoren (klemtoon juist hanteren, net als bij bommelding😀) maar wijd open!