Sinds kort heb ik een e-bike waar ik heel blij mee ben. Ik moet ongeveer 7 km naar m’n werk fietsen en ga dan altijd door de polder heen. Het is niet heel ver, maar er lijkt wel áltijd wind te staan. Veel wind. Ideaal dus dat dat nu geen punt meer is ;-).
Zo vlak voor de wintertijd is het rond 07:30 nog hartstikke donker. Ik vind het daarom niet heel relaxt dat er op het fietspad werkzaamheden bezig zijn. Er staat een enorme vrachtwagen op het smalle fietspad, waardoor ik er niet goed door kan. Aan beide kanten van het fietspad is een mini stukje berm en daarna begint aan beide kanten de sloot. Het helpt ook niet zo mee dat de chauffeur tegen elke persoon die toch erlangs gaat roept: “eigen risico! Niet mijn verantwoordelijkheid! Eigen risico!!” Ik vraag hem om of er een alternatief is. “Nee sorry!” Normaal gesproken zou ik er toch maar gewoon langs gaan, maar nu ik zwanger ben én mijn fiets best zwaar is als je ermee moet lopen, vind ik het toch niet zo fijn. Ik besluit om dat maar tegen hem te zeggen. De meneer stapt uit en.. “geef mij je fiets, ik breng hem wel even naar de andere kant.” Hóe lief! “Hou je goed vast aan de wagen.” En zo heeft deze aardige meneer mij gered.
Te lief om niet te delen, toch? 🙂
Wat hoopvol en ontroerend dat er in onze verharde maatschappij met bijna alleen maar negatief nieuws in en vanuit alle media, jou iets heel liefs en inlevends overkwam. Fijn dat je dit deelde!
Bijna wintertijd, fiets je weer een klein poosje in lichtere omstandigheden (graag zonder obstakels…)