Stoffig imago

Samen met mijn vriend zit ik in de bieb. Hij volgt sinds september ook weer een opleiding, dus we studeren nu regelmatig samen. Much better. We schuiven aan bij de studietafels en daar valt mijn blik op de huisregels die op de muur zijn geplakt. Terwijl ik mijn spullen uit mijn tas haal, lees ik de regels door. Niet roken in de bibliotheek. Eten mag, maar maak geen rommel. U kunt hier gratis internetten. Precies op het moment dat ik lees over het verzoek om stil te zijn bij de studieruimte, beuk ik keihard mijn thermosfles tegen de tafel. Perfecte timing.

Een uurtje later loop ik naar beneden naar het toilet. Op de terugweg word ik aangesproken door een mevrouw die staat te klunzen bij het betaalapparaat. “Mevrouw, mag ik u wat vragen? U werkt hier en ik begrijp dit apparaat niet. Kunt u even helpen?” Ondanks dat ik inderdaad geen jas aanheb en daarbij best aangezien kan worden voor medewerker, vind ik het toch niet echt een compliment. De bibliotheek heeft wat mij betreft toch een ietwat stoffig imago, haha. “Oh, ik werk hier niet hoor” – laten we dat even rechtzetten – “maar ik weet wel hoe het apparaat werkt.” De vrouw is me dankbaar en ik vervolg mijn weg naar boven. Ik krijg toch stiekem wel de neiging om een regel toe te voegen aan de huisregels. Medewerkers kunnen worden herkend aan hun naamkaartje. Toch doe ik het maar niet – bij vandalisme wordt immers de politie ingeschakeld.