Ik ben op mijn (nieuwe sinds dit schooljaar!) werk en de brugklas is een toets aan het maken. Surveilleren bij een toets houdt in dat je zorgt dat ze allemaal rustig werken, niet bij elkaar afkijken en dat eventuele vragen beantwoord worden. Vandaag kreeg ik echter de taak erbij om de klas uit een lachstuip te halen, een flinke uitdaging hahaha.
Een paar seconden daarvoor is het nog muisstil en zit ik rustig op mijn stoel te kijken hoe ze aan het zwoegen zijn op de regelmatige werkwoorden op -ER, de ontkenning en de dagen van de week. Ineens hoor ik achterin “pfffffffrt”: er is zojuist een scheetje gelaten, hahaha.
De leerling heeft blijkbaar een heel goed pokerface, want iedereen kijkt elkaar een beetje aan: wie is de dader?! Hoewel ik ze echt compleet begrijp dat ze heel hard moeten lachen om dit ‘oergeluid’, grijp ik toch snel in en zeg ik: “nou jongens, mijn baby heeft een scheetje gelaten, goed? Het gebeurt vast vaker, we gaan weer dooooooorrrr.”
Moet grandioos opluchtend zijn om ten eerste de darmen lekker te gaan ontluchten en ten tweede dat in alle stilte anoniem te kunnen doen en ten derde om dan hard mee te kunnen lachen en last but not least een lieve ‘juf’ te hebben die de schuld geeft aan haar ongeboren baby!