Al sinds Marthe klein is, lezen we haar voor. Van de inhoud zal ze vast weinig begrijpen, maar het is toch leuk voor haar om onze stemmen weer op een andere manier te horen. Zelf vind ik het ook heel leuk om de verhalen die ik nog ken van vroeger voor te lezen. Floddertje is één van mijn favorieten, maar ook Jip en Janneke! Op een avond ben ik aan het voorlezen uit Raad eens hoeveel ik van je hou. Het gaat over Hazeltje en Grote Haas die elkaar vertellen hoeveel ze van elkaar houden. Het verhaal bouwt zich op: zo veel als Hazeltje zijn armen kan strekken, zo hoog als Hazeltje kan springen, etc. Het eindigt met dat Grote Haas in het oor van een slapende Hazelje fluistert: ‘Ik hou van jou tot aan de maan – en terug.’
De eerste keer dat ik dit verhaaltje voorlas, kon ik het niet drooghouden, haha! Ik kende het verhaal van vroeger en de opbouw in het verhaal maakt het best wel ‘heftig’ voor zo’n moeder vol hormonen, hihi. Of ik kan gewoon onwijs emotioneel voorlezen, dat kan natuurlijk ook ;-).
Vanavond probeer ik het opnieuw, wetende dat ik de vorige keer een traantje had bij het voorlezen. Helemaal op het eind voel ik alweer een ‘brok’ in mijn keel en loopt er een traan op mijn wang. Ik kijk naar Marthe en.. ze SCHÁTERT het uit van het lachen. Hahaha! Okee, ik ben nu genezen denk ik.
Omgekeerde wereld? Mama die door eigen voorlezen diep ontroerd raakt, baby die schaterlacht om mama’s ontroering… het is een scène die gefilmd zou kunnen zijn en bij degenen die de film bekijken ontstaat dan het samenkomen van ontroerd lachen….