Poisson d’avril

Het is tijd voor een les met mijn 3 havo klas. Ik klik op nu vergaderen en één voor één komen mijn leerlingen online. Sommigen zeggen niets, anderen zeggen “bonjour!” op de chat en weer anderen zetten hun microfoon even aan om me te begroeten.

“Hoi mevrouw! Wat vindt u nou van 1 april?” Een leerling die in de klas ook altijd met een leuk verhaal binnenkomt heeft me direct aan het lachen gezet. “Ook goeiemorgen! Nou, ik vind het altijd wel iets grappigs, hoewel het wel apart is om 1 april een keer ‘digitaal’ mee te maken. En jij?” Op dat moment zet een andere leerling haar microfoon aan. Direct hoor ik geproest van haar kant: “nou, ik vind het héél leuk, hahahahaha.” De eerste leerling reageert hier weer op, ze heeft duidelijk net een grapje moeten ondergaan van de lachende leerling.

Ik vraag of docenten ze ook al in de maling hebben genomen en ze geven aan dat dat niet zo is. “Dan moet u het niet ineens wel gaan doen hoor, dan zit ik de hele les in spanning te wachten of u nou serieus bent of niet.” Ik antwoord dat ik de powerpoint nu al af heb en dat ik nu geen tijd meer heb om een grapje voor te bereiden. De leerling is opgelucht. Muhaha.

Ik geef de les. Ik begin met een uitleg hoe ze in Frankrijk 1 april vieren: ze knippen papieren vissen uit en plakken deze heel voorzichtig op iemands rug. Wanneer de vis ontdekt wordt, roepen ze heel hard: “Poisson d’avril!!” De leerlingen vinden het grappig. De rest van de les hebben we het over serieuze dingen als kloktijden, een beetje grammatica en we lezen nog een stukje tekst.

Aan het eind van de les zet ik mijn ernstige gezicht op. “Ik heb wel een probleem…” (met een schuin oog houd ik de chat in de gaten, zijn er al mensen die iets door hebben?) ik vervolg mijn zin: “ik ben namelijk al jullie ingeleverde brieven kwijtgeraakt. Het digitale programma is zo overbelast de laatste tijd, dat herkennen jullie vast. Zouden jullie de brief deze keer naar mij willen mailen?”

Het blijft even stil en dan zie ik op de chat een paar reacties verschijnen: “nooooo, ik heb hem niet meer.” Ik reageer ‘verbaasd’: “heb je het niet meer? Je moet altijd je werk goed bewaren, hoor!” Beteuterd (zo zie ik dat voor me bij deze leerling): “ik had geen ruimte meer op mijn computer…” Een paar reacties volgen dat ze het werk ook niet meer hebben. Ik ‘slaak een diepe zucht’ en zeg: “nou, dan heb ik het volgende nieuws voor jullie…” ik klik op de volgende dia en er komt een heel groot plaatje van een vis op een rug in beeld.

Die seconden daarna. Normaal heb je natuurlijk interactie met een klas, nu blijft het even stil. Ik kijk naar de chat en vraag me sterk af of de grap zo wel leuk overkomt (ik moet er stiekem heel erg van giechelen, lekker drollig zo). Daarna zie ik “HAHAHAHAHA” en “WOW mevrouw!” op de chat verschijnen, gevolgd door een *PLING*, een mailtje van een leerling die zojuist het bestand opnieuw heeft verstuurd. HAHA. De leerling die de les begon met haar vraag zet haar microfoon weer aan: “deze was leuk, mevrouw.”