Het is vrijdag en ik ben in een winkel om een spelletje af te rekenen. “Kunt u het ook inpakken?” vraag ik aan de medewerkster. “Tuurlijk!” Ze scheurt een vel papier af en komt er dan achter dat dit niet om het cadeau heen past. Tweede poging: een gigantisch stuk cadeaupapier komt tevoorschijn. Inwendig lach ik een beetje om dit grote contrast. Het cadeau kan hier wel drie keer in, denk ik.
Achter mij staan nog een paar mensen, dus ik zet een stap opzij zodat zij door de andere medewerkster geholpen kunnen worden. De vrouw die aan de beurt is, wil graag een stofzuiger afrekenen met fysieke VVV-bonnen. De medewerkster kijkt bedenkelijk, maar scant toch de bonnen. “Hm, mevrouw, deze bonnen kunnen wij niet meer innemen. De kassa scant alleen nog plastic VVV-pasjes.”
Ondertussen werp ik een blik op mijn cadeau: het zat net half in elkaar, maar wordt nu weer uit het papier gehaald, omdat het papier bijgeknipt moet worden. Ik richt me dus weer tot het gesprek.
De vrouw (rond de 80, schat ik) mompelt op onbeleefde toon dat ze dit belachelijk vindt. Ze heeft deze bonnen hier altijd kunnen uitgeven. De medewerkster antwoordt geduldig dat dit in het verleden inderdaad kon, maar dat dit nu niet meer mogelijk is. Het spijt haar oprecht, maar kan haar hierbij dus niet helpen.
Mijn cadeau ligt inmiddels weer helemaal uit het papier. Er moet nog meer bijgeknipt worden. Wat is ze aan het doen joh? Hahaha, het is letterlijk een vierkant pakje. Maar goed, ik ben een geduldig mens.
De vrouw begint nu echt kwaad te worden: “Haal eens een collega!” Het meisje demonstreert geduldig (knap) hoe de kassa de VVV-bonnen weigert en dat dit bij haar collega ook zal gebeuren. “Je moet NU een collega om hulp vragen.” De vrouw die mijn cadeau inmiddels al minutenlang (!) aan het inpakken is, draait zich om. “Mevrouw, het kan niet.”
Waar ik in het begin ergens medelijden met de vrouw had, is dat inmiddels helemaal voorbij. De vrouw toonde geen enkele vorm van beleefdheid en ondermijnde het gezag van de medewerkster, niet netjes. Inmiddels heb ik grote medelijden met Dor, die al die tijd buiten op mij aan het wachten is. Wanneer ik na zo’n vijf minuten eindelijk naar buiten loop met een oké ingepakt cadeautje, moet ik lachen om haar verbaasde hoofd hahaha.
Thuis laat één van de plakbandjes dramatisch los.
Even terzijde: het zijn nostalgische beelden die je oproept: een niet essentiële winkel in kunnen! (nog lange niet, grrr? )
Het blijkt maar weer ‘s dat inpakken een kunst is èn dat ouwe VVV bonnen tot lelijk gedrag leidt…