Twee weken lang is het al aan de gang. Elke dag. Of in ieder geval bijna elke dag. Ik wilde er eigenlijk geen blogpost over schrijven, omdat ik het maar niet wilde erkennen. Toch is het iets waar ik doorheen moet. Ik werk nou eenmaal in de stad en daar moet ik toch echt naartoe fietsen.
Sinds twee dagen word ik elke dag namelijk heel vervelend nagekeken. In het begin had ik er niet zo’n erg in, maar het begint nu steeds meer op te vallen. Soms kijk ik expres de andere kant op, maar ik voel de blik dan altijd in mijn rug branden. Het is een blik van: “wat doe jij hier?” Met grote ogen kijkt hij me dan aan: “wat moet je nou, met je fiets?” Hulpeloos kijk ik dan terug. Hij kijkt me altijd aan achter het raam, dus ik kan hem niets vertellen. Net ook weer was het alsof hij zei: “jij raar persoon, wil je alsjeblieft even gauw opdonderen?”
Lieve kat van de buren, ik begrijp dat jij als bewoner van Frankrijk nog niet zo vaak een fiets hebt gezien, maar ik zal je geen kwaad doen. Dat beloof ik! Probeer jij dan op jouw beurt iets minder arrogant te kijken? Merci!
