“Bzzz. Bzzz.” De wekker gaat: het is 06:10. Slaperig open ik mijn ogen en beleef ik mijn gebruikelijke ‘huh, waarom gaat de wekker?’-moment. Dit moment duurt slechts enkele seconden, want al snel realiseer ik me dat het vandaag zondag is: ik ga op buitenrit!
Ondanks het enthousiasme dat ik direct door mijn lijf voel stromen, besluit ik om nog even te blijven liggen. Ik moet straks om 07:00 op stal zijn en ik kan nog wel even snoozen. Mijn outfit heb ik in de badkamer al klaargelegd en ik hoef me dus alleen aan te kleden en te ontbijten.
Om 06:25 stap ik uiteindelijk de badkamer binnen, waar ik mijn rijbroek, sokken en vele laagjes kleding aantrek. De katten miauwen hun vertrouwde ‘hongeeeeeer’-liedje en ik maak voor ons alledrie een ontbijtje klaar.
Om 07:00 arriveer ik op stal, tegelijk met een vriendin. De grote paardenvrachtwagen staat al klaar op het erf en hij ziet er zoals altijd weer indrukwekkend groot uit. Wanneer ik de stallen binnenloop, komt de vertrouwde paardenlucht komt me tegemoet. Ik heb er echt zin in!
E (de vrouw die ons vandaag begeleidt) staat klaar en vertelt vrolijk dat ik vandaag op Valvet ga rijden, een paard op wie ik vaak rij. Leuk! Ik weet nog dat ik zo’n tweeënhalf jaar geleden ook mijn eerste (en tot nu toe enige) buitenrit op haar reed. Ik was toen nèt begonnen met paardrijden en ik weet nog hoe indrukwekkend ik het vond om door de bossen te scheuren.
Valvet staat lekker te eten in haar stal en ik doe haar dekens af. Vervolgens poets ik haar schoon en zadel ik haar op. E is inmiddels de vrachtwagen aan het voorverwarmen, de diesellucht dringt de stallen binnen. Één voor één brengen we onze paarden naar buiten en begeleiden we ze de grote vrachtwagen in. Na een paar minuten staan er zes paarden in de vrachtwagen: altijd weer gaaf om te zien.
In colonne rijden we even later richting Castricum, waar we onze buitenrit zullen gaan maken. Het is inmiddels na achten en de parkeerplaats bij Johanna’s Hof is nog lekker leeg. Één voor één leiden we de paarden de schuine klep weer af en stappen we erop. Op stal zijn mijn lijf en ik gewend aan een krukje, dus met enige moeite hijs ik me hier vanaf de grond op mijn grote paard. (De moeite die ik ervaar is legitiem: ik heb immers al grijze haren).
Wanneer we allemaal zitten en de ruiterkaarten gekocht zijn, steken we de grote weg over en gaan vervolgens het ruiterpad in. De oren van Valvet staan flink naar voren: een teken dat ze er zin in heeft! In totaal zijn we met zijn zevenen en ik rij één-na-achterste. Voor mij rijdt een meisje op een pony, die duidelijk wat minder grote passen zet dan de paarden voor hem. Zo nu en dan sluit ze op een drafje weer bij de groep aan, waarna Valvet en ik direct volgen.
Ondanks dat we nu nog rustig beginnen, voel ik aan die kleine drafjes alweer hoe anders paardrijden dit is. Zo’n smal, zanderig paadje is heel hobbelig en de paarden vinden het maar wat leuk om hier lekker rond te crossen. Als ruiter is het dan even de balans vinden. Wanneer we door een hek zijn (ook een hele sensatie, zo’n hek aan elkaar doorgeven), beginnen we niet veel later aan een eerste draf. WOW, wat gaat dit snel! De wind suist door mijn oren, de tranen vliegen in mijn ogen en er zit een big smile op mijn gezicht geplakt. Wel voel ik dat ik soms flink gas terug moet nemen, omdat Valvet zo dicht achter de pony racet.
Na een tijdje gaan we weer over in stap en praten we enthousiast na over deze eerste race. Ik merk dat ik er nu veel meer van kan genieten dan de eerste rit. Daarvan herinner ik me vooral dat ik dacht: “WOW! Shit. Is dit normaal? Wat gaat ze HARD!! Blijf ik wel zitten? Ojee, ze struikelt vast. HELP, gaan we al stoppen?!” Vanmorgen dacht ik bijna chronisch: “jaaaaaaaaa!!”
In het begin ben ik vooral bezig met het rijden, maar op een gegeven moment krijg ik ook de omgeving in het vizier. We rijden inmiddels in een open duinvlakte, waar de druppels op de takjes en grassen nog goed zichtbaar zijn. Ook hangt er een soort waas van dauw en mist. Verderop schijnt de zon tussen de bomen door: het is adembenemend mooi. Ik geniet!
Even later galloperen we aan: dit is toch wel paardrijden met een hoofdletter, hoor! Wow, wat vind ik dit gaaf! Het gaat hard, het is spannend en wat een kick geeft dit!
Na een prachtige rit vol galop, draf en stap komen we na tienen bezweet weer terug op de inmiddels volgelopen parkeerplaats. Nadat we de paarden hebben afgezadeld en weer in de vrachtwagen hebben gezet, stappen we Johanna’s Hof binnen voor een chocolademelk en een appeltaart. We bespreken onze rit en ik ben flink aan het nagenieten. Terug op stal geef ik Valvet haar eten, poets ik haar en zet ik haar weer terug in de paddock.
Het was een geweldige ochtend met veel adrenaline en een flink jippieeeee-gevoel! Heb ik al iemand overtuigd om ook te gaan paardrijden? 😉
